Het was 4 maanden geleden dat ik je voor het laatst zag, je zat toen al soms met een blik te kijken en vroeg u zich eigen af. Wie ben jij. Dat was 4 maanden geleden.
Nu 4 maanden later, zijn er versoepelingen en moet het makkelijker zijn om op bezoek te komen. Dat is waar. Dus vandaag 21-7-20 de dag nadat mijn vader jarig was en niet daar was omdat ie op zijn welverdiende vakantie is op een mooi eiland ergens aan de Waddenzee. Ging ik vandaag naar u toe.
Enigzins met een vreemd gevoel. Liep ik door de deur heen. Met een mondkapje op. Door de gangen heen en langzaam nader ik de huiskamer. Daarbinnen komen is ten strengste verboden, maar ja ik val toch wel op. Toen mijn moeder de huiskamer verliet. Zag ik haar weer voor het eerst.
Haar blik haar houding haar helemaal. De paniek. Zonder mondkapje probeer ik haar te bereiken. Niet het toverwoord de vrachtwagenchauffeur, nee dat zelfs niet. Keihard was het voor mij. Kan het niet anders zeggen.
In de vier maanden bent u achteruit gegaan. Wat had ik dan kunnen verwachten. Zolang u achter de deuren leeft. Gaat u achter uit, maar ik kreeg vandaag geen contact met u. Ik wou u ook niet over de toeren brengen. U greep naar uw hoofd. Echt deze grote zoon werd een klein mannetje die met een gebogen hoofd naar buiten liep. Net zoals vier maanden geleden..
alexschrijft.nl 