Zaterdag 28mei .
Het is een mooie zaterdag om eens weer koffie te gaan drinken in Laren. Na vorige week een mooi weekend gehad te hebben ook met mijn vader. Zag ik die man weer. Niet teveel woorden we snappen elkaar..
Lopen we met 3en naar binnen, de deuren door en we zijn weer in de wereld waar wij niet de baas zijn. Maar iedereen gelijk is. Lopend door de gang heen. Wat veranderd hier nou. Helemaal niks..Aangekomen bij de huiskamer, om 11.00 altijd koffie tijd van het personeel, dus goedemorgen. Mijn vader haalt mijn moeder. Hallo moeder. Ze kijkt me niet aan. Ze hangt over links in haar rolstoel. Mijn vader pakt der op en zet haar recht. Ze weegt ook niks..nee pa dat zie ik ze hangt alweer over links.
In het restaurant viel mij 1 ding op. Niet haar knieën meer optrekken ook de de neiging tot niet. Haar hoofd is gevoelloos, want als iemand bij mij haartje met een pincet uit mijn hoofd trekt. Springen de tranen in mijn ogen , bij mijn moeder niet. Op de vraag 2maal wie ik was ,,
Gaf ze een onverwacht antwoord. Alexander kwam er een beetje lastig uit. Maar na een 2e keer wist ik het zeker,ze zei mijn naam,dat is het een tijd niet meer voor gekomen en eigenlijk denk ik dat het gewoon geluk was. Maar steek het wel in mijn zak. Toen mijn vader mijn moeder had weg gebracht. Zei hij. Alex het is niet veel meer. Nee pa ze is niks meer. Ze wordt opgevreten door haar ziekte. De stappen gaan harder nu weer effe. Hoeveel stappen ze nog gaat maken. Hoeveel stappen haar lichaam nog neemt
Kan ik niet zeggen. Ze is op en haar ogen zeggen dat ook..Eigenlijk alles zegt het. Maar ja als het onverwachte gebeurd krijg je stilletjes hoop. Terwijl je beter weet…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.