Wel met een mondkapje hoor

20-08-20 donderdag.

Alex wanneer ga jij weer eens. Tja lastige vraag voor mij. Omdat ik met teveel mensen in aanraking kom. Voel ik me eigen een gevaar voor de zwakkere mens onder ons. Dit kan mijn eigen gedachte zijn en mijn eigen keuze. Zouden meer mensen eens moeten aan denken.

Maar goed. Ik dus naar laren vandaag. Kom bij de ingang, een eigen mondkapje meenemen anders te koop hier voor 1 euro hoppa , helemaal gelijk. Zorg voor je eigen bescherming en die voor andere. Kleine moeite en geen discussie mogelijk.

Lopend door de deuren heen. Besef ik me dat ik in andere wereld kom. Dat het corona virus nog steeds niet weg is. Wat een ruimte. Loop door de gangen heen. Hoi alex gaat het goed met je. Tja Alex met een mondkapje op. Succes hoor. Op de afdeling vreemde gezichten en ook bekende hallo en hoi.

Hoi moeders gaat je mee , gaan we wat drinken. Ze knikte en ik met mijn mondkapje haar duwen. Gewoon omdat mijn armen geen 1,5m lang zijn. Doe maar een vruchtensap, nou dat ging erin. Ze wist nog wel nadat ik de letter A had gezegd. Dat ik Alex moest zijn. Wat deed Alex dan. Vrachtwagenchauffeur. Toch wel een beetje trots weer. Maar als haar drinken op is. Krijgt ze toch wel een beetje haast.

Breng me maar terug. Sorry moeders. Je bent jezelf niet meer, al een hele tijd niet meer. De corona shit ellende heeft het contact kapot gemaakt. Het heeft te lang geduurd , u bent verder achteruit gegaan. Begrijpen we allemaal. We hebben er vrede mee. Hoop alleen dat iedereen verstandig is en dat de deuren open blijven gaan..

Moeders heeft u het ook..

Het is al een paar weken geleden dat ik voor het laatst de deuren passeerde van het verzorgingshuis waar mijn moeder verblijft. Niet omdat ze toen niet herkende maar eigenlijk omdat ik met heel veel mensen in aanraking kom..

Dat is het dillema waar ik mee stoei. Corona is nog lang niet weg in dit land of waar dan ook. Probeer ik me zoveel aan de voorgeschreven regels te houden. Zoveel mogelijk afstand te houden, komen er werknemers onder dwang van koppelbaasjes die hun goudmijntje willen behouden. Die mensen moeten verklaren dat ze gezond zijn. We weten wel beter.

Dan is het vandaag en deze week warm moeders, gaat het een beetje. U hield ook van het strand. Maar wel een rustig strand ergens op Terschelling he. Niet die poppenkast op Scheveningen,Zandvoort of het pittoreske Bloemendaal aan zee. Ja moeders er staan lange files op een tijdstip van de dag. Dat de meeste mensen nog slapen. Deze mensen zorgen er mede voor. Dat u ook nog een groter risico loopt.

Dank u allemaal, die nu hutje mutje op het strand liggen. Gezellig elkaar vol hijgen. Helemaal top gewoon. Lieve moeder waarom houdt ik me dan nog aan de regels. Omdat ik van u wat geleerd hebt. Respect hebben. Doe maar normaal dan doe je gek genoeg, tja had iedereen dat maar geleerd.

Ik weet mijn plaats lieve moeder. Uw man mijn vader komt vaker langs. Die man die u lief hebt. Hoop wel dat u dat weet. Dat is de vraag die ik heb. Voorlopig sta ik langs de zijlijn, wacht af wat er komen gaat. Als je normaal nadenkt dan weet je het.

Lieve moeder.

Het was 4 maanden geleden dat ik je voor het laatst zag, je zat toen al soms met een blik te kijken en vroeg u zich eigen af. Wie ben jij. Dat was 4 maanden geleden.

Nu 4 maanden later, zijn er versoepelingen en moet het makkelijker zijn om op bezoek te komen. Dat is waar. Dus vandaag 21-7-20 de dag nadat mijn vader jarig was en niet daar was omdat ie op zijn welverdiende vakantie is op een mooi eiland ergens aan de Waddenzee. Ging ik vandaag naar u toe.

Enigzins met een vreemd gevoel. Liep ik door de deur heen. Met een mondkapje op. Door de gangen heen en langzaam nader ik de huiskamer. Daarbinnen komen is ten strengste verboden, maar ja ik val toch wel op. Toen mijn moeder de huiskamer verliet. Zag ik haar weer voor het eerst.

Haar blik haar houding haar helemaal. De paniek. Zonder mondkapje probeer ik haar te bereiken. Niet het toverwoord de vrachtwagenchauffeur, nee dat zelfs niet. Keihard was het voor mij. Kan het niet anders zeggen.

In de vier maanden bent u achteruit gegaan. Wat had ik dan kunnen verwachten. Zolang u achter de deuren leeft. Gaat u achter uit, maar ik kreeg vandaag geen contact met u. Ik wou u ook niet over de toeren brengen. U greep naar uw hoofd. Echt deze grote zoon werd een klein mannetje die met een gebogen hoofd naar buiten liep. Net zoals vier maanden geleden..

Na 4 maanden en 5 dagen

Het is na een lange tijd. Van afwachten dinsdag 15-7-2020. Ja 4 maanden en 5 dagen geleden zag ik haar voor het laatst. Iets met corona en het verzorgings huis wat begrijpelijk op slot ging.

Al die maanden goed contact met de verzorging gehad. Een band van vertrouwen opgebouwd. Dank daar voor. Maar vandaag heb ik de moed verzameld. Ja moed verzamelen, zegt deze grote kerel met zijn tattoos.

Ik was mooi optijd klaar. Om 13.45 je eigen melden. Eh inschrijven. Ja ook ik. Terwijl je met naam en toenaam geristeerd staat al zolang mijn moeder achter de deuren zit. Maar goed doe gewoon wat me gezegd wordt. Doe braaf een mond kapje op. Heel braaf. Nog een mooi gesprek gehad buiten. Maar dan mag je naar binnen.

Voor de schuifdeuren blijven staan. Omdat er altijd weer mensen zijn die niet braaf zijn. Ondertussen zie je het personeel wat overal vandaan komt en zonder mondkapje naar binnen en buiten loopt. Langs komen. Vraagtekens ja zeker.

Het blije gezicht achter de receptie, jou herken ik zelfs met een mondkapje op. Welke weg mag ik bewandelen. De gewone weg. Door de deuren heen. Hallo andere wereld, het was een beetje veranderd. Maar goed loop de gang door. Op een pilaar hangt een brief.

Blijf hier wachten hulp eh personeel komt zo. Oke braaf dat ik ben wacht netjes. Wacht en wacht nog langer. Komt er een dame aangelopen. Met een dienblad. Ah die werkt hier. Hoe gaat dat in werking hier. Oh loop maar door. Doe ik dus.

Loop gelijk door naar de kamer. Doe de deur open. Donker in haar kamer , ze lag te slapen . Bam klein klapje in mijn gezicht. Ach ze lag zo lief te slapen. Dat ik maar gevraagd heb. Hou effe een papiertje bij haar neus. Als het papiertje heen en weer gaat is het goed.

Wat heeft dan voor een zin om je inteschrijven terwijl niemand er naar kijkt. Het gaat veranderen dat wel. Maar ondertussen lopen er mensen rond daar. Tja 4 maanden en 5 dagen. Er kan een boel veranderen of mijn moeder veranderd is. Daar weet ik het antwoord al een beetje op. Maar dat wil ik zelf meemaken. …

Inge BEDANKT. Namens mijn moeder.

28/6/20                                                                                                      Almere.

Er zijn soms dingen die gebeuren, waar ik, mijn vader en ook mijn moeder van balen. Want afscheid nemen bestaat niet, op dit moment wel heel letterlijk genomen ook.

Ik neem u mee naar het begin dat mijn moeder door de deuren heen liep, het was toen vreemd, je laat iemand achter waarvan je weet die komt er nog 1x uit, maar niet lopend. Je gaat dan elke week een paar langs, door de deuren heen, mijn moeder leeft daar, word verzorgd door het personeel wat daar aan het werk is. Wij als familie zijn een kliek, wij steunen elkaar en als je dan mensen hebt, die je begrijpt wat je bedoelt, mijn moeder een gevoel geeft, van vertrouwen, ja Inge jij was dat persoon ook.

Nu stappen we naar het jaar 2020, iets met corona ellende, 10 maart kwam ik voor het laatst door de deuren heen, het was niet anders, maar dan vertrouw je op het contact, via de sociale media en telefoon, vooral mijn vader belde begrijpelijk heel veel, Inge gaf hem een goed gevoel. De regels werden aangescherpt tot de dag van vandaag nog niet door de deuren heen gelopen. Maar op 1 juli is dag dat Inge ons gaat verlaten. Ze gaat om een aantal redenen weg van de afdeling, diepe buiging voor haar. Want zij bracht mijn moeder rust, altijd weer die glimlach bij dat mensje. Goud gewoon.

Afscheid kunnen we niet nemen van Inge, raar maar waar. Want per 6 juli mogen we weer op gepaste tijden naar binnen toe, hier is een rooster voor gemaakt, willen we met mijn moeder wat drinken, dan moet ik daar een afspraak voor maken, schijnt de zon heerlijk buiten, moet ik daar een afspraak voor maken, zodat we dan buiten kunnen gaan met mijn moeder. Zijn we dan binnen de deuren, mogen we niet een gesprek aangaan met het personeel, u raadt het al, daar moet je een afspraak voor maken. Oh ja ten aller tijde afstand houden en als je dichterbij komt dan natuurlijk een mondkapje.

Dus lieve Inge, ik had geen afspraak kunnen maken voor afscheid te nemen, want het is nog geen 6juli. Raar maar waar zeg. Mag ik je bedanken namens ons allemaal, voor de ongein, de liefde en het luisterend oor. Weet zeker dat wij elkaar nog gaan tegenkomen, maar het is wel vreemd om niet bij je afscheid te zijn, mijn moeder zal het onwaarschijnlijk niet gaan begrijpen. Maar ik weet het zeker, zij zal je ook gaan missen. Maar ook je collega’s ach voordat dit een treurverhaal wordt.

De corona heeft meer kapot gemaakt, dan men liefheeft, doet mij zeer om te lezen dat mensen denken dat er niks meer aan de hand is. Maar ondertussen mag ik mijn moeder op gezette tijden zien en hoop dat ik het gaat redden, ja mensen de verzorgingstehuizen zijn open he, nou niet allemaal. Dat is de keiharde waarheid, net zo dat het keihard is dat Inge weg gaat, balen gewoon.

Groetjes Rob, Dien, Marcel en Alex.  

Hoe lang of hoe langer nog

10 maart zag ik u voor het laatst in levende lijve. U gokte wie ik was. Want dat was toen al wat. Ik was mijn vader en mijn vader was uw vader en mijn broer was… Zo kan ik doorgaan.

U weet niet wat er aan de hand is buiten de deuren. Uw vraagt zich niet af, of juist wel. Waar is die kale chauffeur eigenlijk. Die chauffeur vraagt zich af. Hoe lang nog eigenlijk. Tuurlijk wordt er aan gewerkt. Maar nu gaat er nog meer open.

Open ja maar we horen niks over de verzorgingshuizen, dat er 1 persoon naar binnen mag. Nogal logisch is dat ik dat niet ben en ook mijn broer niet. Daarom maak ik me zorgen, want er zijn nog steeds brandhaarden in dit land. Blijkt wel als de druk te hoog wordt. Dat mensen gaan zwikken. Zorgen de mensen ervoor dat ik mijn moeder nog langer niet gaat zien.

Dat mensen iemand afbranden die zijn moeder heeft verloren. Ja ik schrijf de premier. Ik vind dat respectloos, ook die man heeft voor zijn moeder gezorgd, snappen mensen wel wat wij meemaken. Snappen mensen wel dat ook ik mijn moeder niet zie. Is dat reden om iemand af te branden.

Ja ik mis mijn moeder, op afstand lees ik dingen en reageer daar op. Krijg dan reactie terug en de laatste woorden, waren hoe is het met jou. Kan wel zeggen goed. Dat zei ik ook. Maar deze grote kerel met die kale kop en tattoos heeft ook gevoel. Ja gevoel. Ik mis mijn moeder. Tuurlijk is zij ziek en tuurlijk is dat al langer. Maar haar zien en denken shit dat gaat zoals het gaat.

Het zal lastig worden om haar te zeggen wie ben ik. Zal zij het nog weten. Dat is een vraag zonder antwoord voorlopig.

Moederdag

Klein gedicht. Niet van mij. Maar wel sprekend wat ik mee maakt

Lieve moeder je snapt het niet. Je leest het niet. Je ziet het niet. Wij zien je niet echt. We raken je niet aan. Je kan ons misschien nog wel of juist niet.

Het is moederdag. Je zit daar achter de deuren. Kan niet weten wat je denkt of dat je nog wel nadenkt. Dat is gissen. Maar ik wil niet gissen. Want dan kan ik me vergissen in mijn gedachte. Het is soms niet eerlijk. Maar we hebben er vrede mee.

Het is niet anders, het zal niet anders worden. Daar achter de deuren zijn nog meer moeders. Moeders die werken en moeders die net zoals u daar wonen. Liefs voor allemaal.

Hoe is het moeders of vaders..

Vele mensen zitten en leven in dezelfde situatie als ik. Vader of moeder in een tehuis. Gesloten afdeling. Kan er niet bij komen. Berichten in het nieuws. Dat de beschermingsmiddelen voor het personeel achter is gebleven. Doen mij een ongerust gevoel geven.

Waarom regering. Waarom zijn onze vaders en moeders geen mensen of zo. Wij kunnen ze alleen zien. Via een schermpje of op welke andere manier dan ook. Als mantelzorger of 1e contactpersoon is het internet belangrijk, je leest het cliënten profiel en denkt. Oh kan mijn vader of moeder weer slikken en lopen. Dat zijn aannames die je dan moet nemen.

Het is een andere wereld. Waar de achterblijvers steeds weer mogen of moeten afgaan op andere. Het is een kwestie van vertrouwen. Maar hoe lang nog is de vraag die velen hebben. Hoe lang nog mogen wij niet de deur door. We zijn een groep mensen die wachten en geduld hebben.

Geduld moeten hebben. Vertrouwen moeten hebben in mensen die er voor geleerd hebben. Maar waar hebben ze voor geleerd. Waar moeten wij dan op vertrouwen. De deuren blijven gesloten en wij mogen niet naar binnen. Omdat de wetenschap het niet weet en elkaar aankijkt. Weet jij het. Het ergste is nog. Weten onze vaders en moeders nog wel wie wij zijn. Want hun ziekte gaat ook door. Ook daar is niks tegen ..

Ik ben een zoon van een moeder die de ziekte van Pick heeft. Zij leeft achter de gesloten deuren.

Stuur een kaartje..

Dit is mijn moeder

Mijn moeder die ik nu al een paar weken niet gezien hebt. De vrouw die mij groot bracht. Mijn moeder.

Mijn moeder zit met andere mensen in De Stichtse Hof in Laren. Samen met het personeel slaan ze zich door deze tijd heen. Moeilijke tijd voor ons allemaal. Moeilijke tijd voor iedereen die ermee te maken heeft.

Nu vraag ik van U een klein gebaar. Gewoon een gebaar van liefde. Voor mijn moeder en haar medebewoners en personeel in het verzorgingtehuis.

Stuur eens kaartje. Een kaartje voor hun allemaal. Het is een klein gebaar.

Het adres is. De Stichtse Hof .

Afdeling Mauvezand en Le Gras.

Naarderstraat 81

1251.BG Laren .

Een klein gebaar in vorm van een tekening of kaart of een gedicht is voor de mensen daar een welkome verrassing. Dank U alvast.

Dit blog delen graag..

Het is geen paasgedachte.

Hoi moeder.

Het is Pasen, het is een rare Pasen omdat het zo is. Iets met eenzaamheid. De gedachte dat we ooit met zijn allen aan het paasontbijt zaten. U met drie grote kerels. Samen een wandeling maken in landgoed de beek. Aan het einde van de straat waar wij woonden.

Nu in 2020 is het anders. In maart dit jaar zag ik u voor het laatst in levende lijve, van toen tot de dag van vandaag, zijn het foto’s en filmpjes. Is het internet het belangrijkste medium. Niet voor u. U maakt dat niet mee. Is dat raar, nee zeker niet.

Waar ons leven verder moet gaan. Zal u leven achteruit gaan. Ook hopen we dat niet. We weten het niet waar u gedachten nu zijn. Denkt u nog wel na of staat uw wereld ook stil. Hoe lang gaat dit nog duren. Hoe lang gaat ik u niet zien.

We wachten af tot ergens in april. Maar dat is maar een datum. Klinkt raar. Maar 2020 kunnen we beter als verloren beschouwen. Het is hard. Maar als ik normaal nadenk. Dan zeg ik keihard.

Zie ik u dit jaar nog in levende lijve, mogen we dit jaar nog door deuren heen gaan. Dat is een vraag zonder antwoord. Helaas. Maar als we door de deuren heen mogen. Weet u dan nog wie wij zijn. Weet het niet. Uw leven is anders dan ons leven. Wij gaan vooruit. U gaat helaas achteruit. Want de ziekte van Pick stopt niet. Dat is de harde waarheid. Waar ik over nadenkt..