Categorie: Achter de deuren

Achter de deuren…

Achter de deuren daar is het de andere wereld. Waar ik al een tijd over schrijf en elke keer toch weer iets anders mee heb gemaakt..

Vandaag 28 november 2021.

Het is zondag en de afspraak stond al een tijdje Alex mag ik mee. Dat was een vraag waar ik geen nee op kon zeggen. Esther Apte al op tijd. Goed haal je wel op. Dus samen naar Laren toe met zijn 3e. Mijn vader reedt voor mij het terrein op.

Samen dollend met mondkapjes op. Lopen wij de deuren door. Het is en blijft elke keer weer vreemd, gewoon een totaal andere wereld. Mijn vader liep door om zijn vrouw te halen, we namen plaats in het restaurant, al snel verscheen ons oma moeder en vrouw ten tonele.

Elke keer weer is het de vraag. Wat doet ze vandaag niet. Wat ze de vorige keer wel deed. Het wordt steeds minder. Kan er veel over schrijven maar beter wordt het gewoon niet. Die hoop hebben we al lang laten varen. Haar advocaatje ging erin en daarna was het klaar. Totaal geen contact, als je dacht dat je contact hebt. Dan is het alweer verbroken.

Het was een bezoek met een trotste vader die zijn kleindochter met zijn vrouw op de foto zette. Het was ook de foto dat mijn moeder in een koffie kopje zat. Huh ja kijk maar. Want lol moet je hebben en blijven houden..

Lol

Tot de volgende keer weer..

Stap voor stap achteruit

Zondag 31 oktober 2021..

Vandaag weer naar Laren. Gisteravond zag ik die man mijn vader ook al. Lekker gegeten met zijn 5en , maar goed vandaag is weer een andere dag. Reed de parkeerplaats op. Zijn wagen stond er al. Lopend door de schuifdeuren heen. Mogguh pa..Hij stond te wachten daar.

Lopend door de gang, hopen we elke keer eigenlijk wel. Dat moeders aan komt rennen en kan lachen en ons kan knuffelen, de waarheid is anders. Ik zie een vrouw die mijn moeder is en die in een rolstoel zit. Totaal niks meer weet. Ze kan je aankijken zonder blik..

Mijn vader haalde haar op uit de huiskamer, als ik daarnaar kijkt , krijg ik een gevoel van kippenvel, de liefde die er nog is. De zorgzaamheid en dan keihard in het restaurant op je bek gaan. Omdat moeders nergens meer op reageert. We staan machteloos, ze kon nog op commando haar hand opsteken, het advocaatje ging moeizaam , want haar mond tja ..

We weten wat er loos is. We kunnen alleen maar doen wat we moeten doen. Als de dag daar is. Zijn wij erook. Dan weten we het. Ze heeft rust. Nu is ze bezig met de laatste stappen. Hoeveel nog weten wij niet..

Het knaagde aan mijn..

Za 16-10-2021.

Ik zou eigenlijk niet gaan dit weekend. Om in mijn eigen straatje te praten. Het logistieke kwam niet goed uit. Maar na een telefoon gesprek met mijn vader. Die zei ik gaat vanmiddag naar laren toe. Begon mijn geweten te knagen. Ik stuurde een apje pa hoe laat bent u daar.

Zo geschiedde dat ik de parkeerplaats op reedt en bij de ingang een bus zag staan met vlaggetjes erop. Zwart met wit. Respect. Maar ja we weten die dag komt voor ons ook daar. Dus lopen we door. Naar de afdeling door de gang. Hoe lang lopen we al de gang door. Hoe lang al. Nou bijna 4 jaar. Het is 4 jaar geleden dat ik samen met mijn vader. Mijn moeder achterlieten daar. Toen liep ze nog zelf.

Nu is het een hoopje mens van 49kilo. Meer is het niet. Die niet uit haar woorden kan komen en graag een advocaatje eet , eet met hindernissen want een moment filmen is leuk. Maar uiteindelijk is het een strijd, tegen de wil van het advocaatje eten, of gewoon niet door slikken, tja dat moeten wij in de gaten houden, dat doen wij met liefde.

Het contact met onze moeder en vrouw van is minimaal. Ze kijkt je wel aan, maar met een lege blik. De kleur van haar. Kan ik niet benoemen. Maar ik weet wel. Ben blij dat ik toch wel gegaan ben. Het is toch je moeder he..

La la ik wil contact

3-10-2021

Het is een druilerige zondag zeg. Maar daar kan ik tegen. Geen depressie te bekennen dat scheelt weer. Hoop takjes en blaadjes op de weg. De 1e herfststorm is geweest.

Maar goed we lopen over de parkeerplaats opzoek naar mijn vader. Niet daar wat raar. Precies 11.00 komt ie aan hoor. Zal eens precies op tijd komen. Ahum ja pa ik snap het. Gezellig door de deuren heen. Kon wel zien in het restaurant dat het buiten slecht weer is.

Hoe zal het zijn met moeders. Oh ja zag de kaarten in haar kastje leggen. Dank allemaal wat een heerlijke dikke stapel. Lopend naar de huiskamer. Hoop nieuwe mensen. Dus nieuwe gebruiksaanwijzingen. Moeders in haar racestoel keek mij aan en dacht het zal wel..

Lopend naar het restaurant, mooi plaatsje gevonden. Moeders wat wil je, sous komt er altijd trouw uit. Jullie weten wel wat dat is. Al met al. Het is niet veel meer met haar. Dat weten we al langer. Ik lieg erniet om..Het gaat hard.

Het op bezoek gaan is gewoon uit respect voor mijn moeder. Dat is gewoon zo en laat ik geen punt tussen vallen. Omdat ik vindt dat het ons leven is. Als mensen er anders over nadenken moeten hun zelf weten. Ja ik ben die grote gast met een kale kop en tattoos, maar wel met respect voor zijn moedertje.

Het was bijzonder.

Moeders jarig. Heel bijzonder om te zien..

De hele familie samen, zoals altijd 5min te laat. Reden wij de oprit op van het tehuis. Oh ja mijn broer was nog later. Dus daarom broers.

Samen met mijn vader liep ik door de gang heen. We zeiden weinig alleen de woorden. Dit is bijzonder Alex. Ja pa heel bijzonder. Lopen we rustig verder. Mijn moeder was hoe zal ik het zeggen. Erg gelaten. Kaarten en een ballon. De ballon aan de rolstoel. Lopen wij terug naar het restaurant.

Daar waar iedereen zat. Had mijn moeder het door. Dat iedereen er was weet ik niet. Maar wat ik wel weet. Dat ze wel 72 is geworden maar het drammen om een taartje , is ze een kind van 5 jaar. Hilarisch gewoon.

Al met al dikke pret. Dank allen voor de kaarten. En mijn moeder die had haar advocaatje op, iets van stukje taart. Sinaasappelsap erin en toen was het klaar. Ze was er klaar mee. Ze wou terug. Dus de hele dag feest vieren wij in gedachten. Meer kunnen wij niet doen.

Zij is jarig

25 september 2021

Op de dag dat alles weer mag, op de dag mensen zich weer eens apart voelen omdat ze schijnbaar een kamer krijgen in het gevang. Een cel van 2 bij 2 met een stalen deur eten door een vakje heen. Omdat deze mensen schijnbaar een probleem hebben. Je kan ook uit eten bij een fastfood restaurant of gewoon effe testen..Hou eens op.

Mijn moeder is vandaag op deze dag jarig. Dus inderdaad minister Hugo het is vandaag een feestdag. Niet omdat alles mag maar omdat mijn moeder jarig mag zijn. 72 jaar zeg. Doet mij er denken dat ik volgend jaar ach laat maar.

Maar mijn moeder heeft mij of ons altijd wat geleerd. Iedereen is hetzelfde. Toen ik kaal werd. Was ze zo lief neem een haarstukje ,keek haar toen aan en ze wist het geen goed idee. Nee moeders ik ben wie ik ben. Daar had ze vrede mee. Mijn moeder zorgde voor ons. Ook al dacht ze vaak kan het eens normaal gaan. Nee dat kon het niet.

Dat vandaag zij jarig is. Is voor ons heel mooi en ben er trots op dat ze weer jarig is. Kan ook maar zo de laatste zijn. Daarom zijn we straks met zijn allen bij haar. Waarschijnlijk effe voor haar een advocaatje en dan is het klaar. Voor ons zal het samenzijn het belangrijkste zijn. De gedachte van mijn moeder en ook van mijn vader.

Zal ik voortzetten, ieder is mens, niemand is apart. Doe maar normaal doe je gek genoeg. Als je denkt dat je anders bent, dan zet je eigen voor schut neer. Lachen is gezond maar uitlachen is naar. Plagen kan pesten is niet leuk..

Mijn moeder zegt bedankt voor alle kaarten. Dag he..

Ze is volgende week jarig.

19sept 2021.

Het is de zondag de laatste zondag van onze vakantie, vannacht gaat de wekker weer. Maar goed. Sinds een paar weekjes naar Laren toe. Eens kijken hoe het is daar.

Mijn vader was er ook. Wat we kwamen gelijk aan. Samen effe dollen op de parkeerplaats lopen we naar de ingang. Mondkapje op en handen effe in de alcohol gaan we de deuren door, lopend door de gang heen.

Gaan we eerst naar haar kamer. Ze heeft een nieuwe buurvrouw gekregen. Want de aardappel meneer is overleden, kwam effe binnen. Maar ja dan ons zonneschijntje halen. Hmm een blik wat geen blik is in haar ogen. Maar goed. We doen het maar zoals we denken. Hopelijk doen we het goed.

Ze is of ze gaat achteruit dat weten we. Kan er veel over schrijven maar doe ik effe niet. Want..

Deze vrouw van deze man is volgende week zaterdag 25september jarig. Zij mag dan hopelijk 72jaar worden. Wat mij leuk zal zijn. Nog een ronde kaartjes sturen.

Voor de jarige Dien Does vos. Adres.

Het adres is. De Stichtse Hof .

Afdeling Mauvezand en Le Gras.

Naarderstraat 81

1251.BG Laren .

Lijkt me leuk voor haar. Gewoon eens kijken wat er kan gebeuren. Dank alvast.

Hoe is het daar..??

Donderdag 12 /08/21

Vorige week kregen we het bericht. De boel gaat op slot. Corona uitbraak. Bewoners die besmet zijn geraakt door het onbekende. Medewerkers die nu ook logisch positief zijn getest. Het is een puinhoop..

Op de afdeling waar mijn moeder verblijft 25 mensen positief, dat eerst mijn vader toestemming gaf. Om mijn moeder in de huiskamer te laten verblijven, werd ik van de week gebeld. We willen je moeder op haar kamer laten. Dat is veiliger ok dat begrijp ik. Las vervolgens dat er een camera voor op haar kamer. Dat is toch wat mijn moeder die in haar hele leven niks fout heeft gedaan. Onder cameratoezicht.

Ik begrijp het wel. Maar waar komt het vandaan. Wie oh wie en waarom horen we er zo weinig over. Het is niet niks. Respect voor het personeel dat zeker. Maar mijn moeder tja..

Ze was rustig.

Zondag 25juli 2021.

De zondag waarvan je denkt. Oh ja het is zondag. Rijden we naar Laren toe. Waarom op zondag. Nou doordeweeks moet ik het in ach laat maar. Nee we draaien de parkeerplaats op.

Lopend naar de schuifdeuren doen wij jawel ons mondkapje op. Dat willen ze graag dus dat doen we dan ook gewoon. Geen probleem hoor. Je gaat er al met een gevoel heen. Een gevoel van hoe zal ze vandaag zijn.

Goedemorgen dames en heren. Er zat wel 1 dame bij die ik herkende, oh ja vakantie tijd natuurlijk. Ook daar. Hoi moeders gaat je mee. Ze keek me sappig aan. Op de achtergrond hoor ik een dame roepen. Ha doeslief is er ook . Ja mijn grote vriendin.

We rijden haar naar het restaurant, 2koffie en schaaltje sous. Dat is advocaatje in de dementaal, dus dat. Klein lepeltje en het sousje gleed lekker naar binnen. Het contact was minimaal gewoon. Het menselijke is er gewoon niet meer. Ze is mijn moeder op papier. Maar in werkelijkheid is ze iemand die niet meer vecht tegen van alles. Ze is gelaten in haar gedachten..

Bij het terugbrengen naar de huiskamer, rijd ik daar naar binnen. Hoor ik gaat naar het strand, naar Scheveningen kom uit den haag he weet je. Mijn grote vriendin. Hele verhalen maar ja of het waar is..Dag moeders tot snel…