Ze zei uit het niets …

Zaterdag 28mei .

Het is een mooie zaterdag om eens weer koffie te gaan drinken in Laren. Na vorige week een mooi weekend gehad te hebben ook met mijn vader. Zag ik die man weer. Niet teveel woorden we snappen elkaar..

Lopen we met 3en naar binnen, de deuren door en we zijn weer in de wereld waar wij niet de baas zijn. Maar iedereen gelijk is. Lopend door de gang heen. Wat veranderd hier nou. Helemaal niks..Aangekomen bij de huiskamer, om 11.00 altijd koffie tijd van het personeel, dus goedemorgen. Mijn vader haalt mijn moeder. Hallo moeder. Ze kijkt me niet aan. Ze hangt over links in haar rolstoel. Mijn vader pakt der op en zet haar recht. Ze weegt ook niks..nee pa dat zie ik ze hangt alweer over links.

In het restaurant viel mij 1 ding op. Niet haar knieën meer optrekken ook de de neiging tot niet. Haar hoofd is gevoelloos, want als iemand bij mij haartje met een pincet uit mijn hoofd trekt. Springen de tranen in mijn ogen , bij mijn moeder niet. Op de vraag 2maal wie ik was ,,

Gaf ze een onverwacht antwoord. Alexander kwam er een beetje lastig uit. Maar na een 2e keer wist ik het zeker,ze zei mijn naam,dat is het een tijd niet meer voor gekomen en eigenlijk denk ik dat het gewoon geluk was. Maar steek het wel in mijn zak. Toen mijn vader mijn moeder had weg gebracht. Zei hij. Alex het is niet veel meer. Nee pa ze is niks meer. Ze wordt opgevreten door haar ziekte. De stappen gaan harder nu weer effe. Hoeveel stappen ze nog gaat maken. Hoeveel stappen haar lichaam nog neemt

Kan ik niet zeggen. Ze is op en haar ogen zeggen dat ook..Eigenlijk alles zegt het. Maar ja als het onverwachte gebeurd krijg je stilletjes hoop. Terwijl je beter weet…

Het is zaterdag 14mei

14mei vandaag. Zaterdag ook nog,dus met mijn vader naar laren, eens kijken of …

Als je om 11.00 afspreekt. Moet je niet in een file komen. Dus dat deden we ook niet, mooi precies om 11.00 daar. Gezamenlijk lopen we dan door de deuren heen..Die deuren zal ik nog eens gaan missen. Lopen we door..komen we bij haar kanjer staat er luxe rolstoel. Hmm zegt mijn vader. Op haar kamer is ze ook niet ,raar pa.

Maar nee ze was niet opgelost in het doucheputje maar ze zat gewoon in haar eigen rolstoel in de huiskamer, tja pa het was niet haar rolstoel..Rustig maar. Haar blik in haar ogen, zei maar al. Vraag maar niks. Vraag niet wie je bent. Vraag niet wanneer je jarig bent (deze week) dat weet ze niet meer..Kan ik haar niet kwalijk nemen, maar ik mis haar gewoon. Haar heerlijke appeltaart. De appeltaart die zij alleen kon maken.

Na haar advocaatje lekker effe naar buiten toen

Die 2 eenden dat is wat hoor. Meer als mijn moeder. Als ik haar help.met haar jas. Voel ik haar armen. Vel over been. Nee het is niks.meer en gaat verder achteruit..Ooit zal het stoppen..Voorlopig ben ik donderdag…..

Moederdag hoera

Moeder Does. Altijd al het middelpunt geweest. Zij stond altijd tussen drie grote mannen in. Daar wist zij altijd haar mannetje te staan, ging niet verder want dan kreeg je met haar te maken..

Moedertje wat was ze trots op haar jongens toen ze thuis kwamen met 2 vrachtwagens totaal 35m in de parkeervakken, mijn jongens he komen thuis eten. Altijd weer belde ze op. Als er ergens een ongeluk was. Ongerust nee hoor. Lief ja hoor.

Maar eigenlijk al vanaf 1996 toen ik mijn rug brak. Vertelde mijn vader het haar pas laat in de middag. Om de rust te bewaren, het was zo normaal toen. Dat was het eigenlijk niet..Maar wat ze toen weer deed in het ziekenhuis, broodjes worst brengen, vergeet ik niet.

Laatst deelde ik een foto van mijn moeder in 2014, was ze toen. Ja toen was ze ook al anders dan mijn moeder waar ik groot mee werd. Haar doen en laten is nu duidelijk wat ze toen al had..

Ziekte van Pick. Vanmorgen kreeg ik van een goede vriendin deze. Haar moeder had ook wat mijn moeder nu heeft. Haar verhaal wil ik ook nog eens beschrijven dat komt goed.

Het symbool.

Nu is het vandaag moederdag. Mijn moeder weet niet meer dat ze ons moeder is. Je kan wel denken dat ze dat nog weet. Nee is het antwoord. Zie je haar dan niet meer als je moeder, jazeker wel ze is mijn moedertje. Ook leeft ze nu ergens anders , waar ze met liefde wordt verzorgd..In haar rolstoel met opgetrokken benen. Tja iets met baby zijn. Daar is ze nu aangekomen..ik hoor u al denken. Laat maar. Het is moederdag hoera..

Dit was ons moeder in 2014..

Dit was ons moeder in 2014..

Als ik haar blik in haar ogen zie.

Zaterdag 30april.

Ooit was dit een feestdag, waar ik aan de hand van mijn moeder door Bussum liep..Tja vroeger.Daar waar mijn moeder appeltaarten bakte voor onze verjaardag. Die waren echt lekker. Nu vandaag de dag zit in een rolstoel..Vandaag weer door die deuren gelopen

Daar stond ie haar oude misbruikte rolstoel.

Zeg eerlijk kan u de hele dag hier in zitten

Nu heeft ze een ander. Iets menselijker en comfortabel, helaas moeten mensen hierover beslissen of dit wel juist is voor mijn moeder.

Tja Princes hoor

Maar hoe was het met je moeder. Nou rustig ze had slijm en dat baart me zorgen. Maar goed daar zijn mensen die geleerd zijn voor. Ze praat niet meer en haar blik in haar ogen is soms echt leeg. Ze weegt niet heel veel 43kg zo ongeveer.

Maar haar blik als daar eens een app voor bestaat, dan kan ik haar blik lezen..Voor de mensen die niet weten of denken dat alle alzheimer hetzelfde is hierbij de Ziekte van pick info en uitleg.

Kijk zelf eens naar die foto en wat ziet u. Haar blik zegt meer dan ze zelf ooit zal weten. Ze heeft duidelijk zin in een advocaatje. Duidelijk toch..

Kan er niks mee..

Het is woensdag morgen 30-03-2022. Was mooi optijd klaar. Nadat ik gisteravond mijn vader aan telefoon had. Wist ik dat hij er ook zal zijn. Maar hij wist niet dat ik er zou zijn.

Dus de verrassing was groot voor hem. Dat ik de deur van mijn moeders kamer open deed. Jij hier. Ok dan gaan we der ophalen in de huiskamer. Hallo dames gezellig in de koffiehoek. Helemaal goed. Daar kwam mijn vader aan. Wie is dat vroeg hij haar. Tja wat ik al wist..

Haar blik zei genoeg. De herkenning is er niet meer. Kan er niks mee. Want ik kan er gewoon weg niks aan doen. Ze gaat achteruit. Letterlijk en figuurlijk want ze gaat met rolstoel inderdaad achteruit, toen ze haar advocaatje zag. Fleurde ze op. Toch nog iets van herkenning zeg.

Je kan er lang en kort over denken. Maar deze ziekte van Pick dat is een sloop ziekte. Stap voor stap wordt het in haar hoofd opengebroken je kan het niet voorstellen maar het is echt zo. De hersenen die ooit bestond uit meerdere kamers zal 1 grote zaal worden. Worden ooit…

Ze is breekbaar

Breekbaar is een dubbel woord. Mijn moeder haar benen zijn net zo dik als mijn pols. Meer niet vel over been. Dat je dan je eigen afvraagt.

Dus ja zaterdag 19maart 2022 naar Laren toe. Waarom omdat het zo hoort. Weglopen van het feit dat je moeder achter uit gaat. Is geen optie en dat doe ik dus ook niet. Zo liepen wij met zijn 3en door de schuifdeuren heen. Mondkapje op en lopen wij door de gang heen. Serene stilte daar..

Mijn moeder zat daar. Effe laten aankleden weer. Tja de kleding wordt steeds ruimer. Omdat mijn moeder steeds dunner wordt. Kan ze niks aan doen want dat hoort zo. Dat is de ziekte van Pick totale afbraak. Gewoon keihard met gevolg tot. Ja dat dus. De dood. Simpel toch eigenlijk.

Waarom weg lopen. Het is onmenselijk om je eigen moeder zo te zien, het is mijn eigen moeder maar toch. Ze praat niet meer. Kijkt je wazig aan. Het is raar gewoon raar..

Mijn moeder..

Kom je nog vroeg mijn vader

Het is 08 maart en daar kwam de mail,corona vrij het is weer voorbij en alles ging weer open. Dus mijn vader in de starthouding natuurlijk. Bel ik hem op. Ik gaat naar laren zo. Kom je ook..Ben nog onderweg maar doe mijn best.

Dus ik parkeer mijn truck en telefoon, kom je nog. Ja pa ik gaat nu onderweg,Ben daar als u net met moeders aan advocaatje zit..Dus een beetje gas erbij en ik parkeerde de juke naast de andere juke nummer 44 naast 45 blijft leuk. Op mijn klompen (dansschoenen staan thuis) liep ik door de deuren heen. Bam daar was ik weer.

Door die ene deur heen,kom ik in het restaurant. Daar zaten ze mijn vader en mijn moeder. Die grote vent met die kale kop tattoos op zijn klompen ging als een klein ventje zitten. Daar zat mijn moeder, drie weken niet gezien. De verandering was er . Paar stappen terug gedaan weer. Haar kleur en haar reacties minimaal gewoon. Haar handen naar hoofd. Doet ze al langer maar nu zei mijn vader. Zal ze last van haar hoofd hebben. Ja pa kan heel goed zijn..

Wordt steeds lastiger

Mijn moeder is een hoopje mens. Een hoopje mens zonder gebruiksaanwijzing, want die is er niet. Zij is bijzonder daar. Niemand neemt het haar kwalijk, wij ook niet. Wij hebben er vrede mee als de dag daar is..

Alzheimer . Achter de deuren..

Geschreven door mijn moeder , of ze het overgeschreven heeft weet ik niet.

“Als woorden niet meer komen. Omdat je het even niet meer weet. Wil je me dan helpen in mijn dromen . Zodat ik je gezicht niet vergeet.

Wil je me dan helpen je te vinden in gedachten. Mij kracht toesturen op er te zijn. Ik weet dat ik dit niet kan verwachten, maar wil gewoon wat dichter bij je zijn”

Die komt binnen. Of deze dan. De boekenkast van ons leven . December 2009.

“De levensboek staan keurig op de planken. Gebeurtenissen strak gebonden in een kaft. De boeken waarin blijheid is beschreven. Maar ook minder leuke dingen die het leven gaf.

De boeken vol met spannende verhalen,van liefde ,trouw en ook onzekerheid. Met beelden die de tijd kan herhalen. Waarin je alleen nog terugkijkt in oude tijd.

Zo ging het leven verder met zijn eigen vragen. Er vielen delen weg uit onze boekenkast en door de tijd verbleekte de verhalen . Vergeten hoe het eertijds in ons leven was.”.

Ik ben gescheiden in december 2009. Schreef ze dit toen over mij. Want haar kleinkinderen het fotoboek stopte. Toen..

Er zijn meer verhalen die zei geschreven heeft..ik.zal er meer gaan verwerken.

Stil hoor..

De deuren zijn op slot. De deuren naar daar waar mijn moeder is. Niet alles is daar op slot. Maar wel daar waar mijn moeder is.

8 mensen die het hebben. ( maar moeder niet) Niemand maakt zich buiten de deuren daar druk over. Niemand ,alleen het personeel waar ik respect voor heb. Weer dicht weer komt alles op de schouders terecht, weer..

Het gaat maar door en mijn moeder, tja die zit daar in haar rolstoel, beentjes omhoog. Ze weet niet eens wat er loos is. Mist ze ons weet ik niet. Mist ze haar advocaatje misschien wel. Gissen kan ik alleen maar. Voel me schuldig of niet. Kan er niks aan doen. Hoe het nou weer daar gekomen is. Weet het niet..

Ik weet wel. Het is nog niet weg. Het druist gewoon door. De bewoners in de verzorgingshuizen kunnen er niks aan doen. Sommige weten het niet eens. Kan alleen maar zeggen. Respect voor de verzorging en hoop dat het snel weer normaal kan zijn…