Inge BEDANKT. Namens mijn moeder.

28/6/20                                                                                                      Almere.

Er zijn soms dingen die gebeuren, waar ik, mijn vader en ook mijn moeder van balen. Want afscheid nemen bestaat niet, op dit moment wel heel letterlijk genomen ook.

Ik neem u mee naar het begin dat mijn moeder door de deuren heen liep, het was toen vreemd, je laat iemand achter waarvan je weet die komt er nog 1x uit, maar niet lopend. Je gaat dan elke week een paar langs, door de deuren heen, mijn moeder leeft daar, word verzorgd door het personeel wat daar aan het werk is. Wij als familie zijn een kliek, wij steunen elkaar en als je dan mensen hebt, die je begrijpt wat je bedoelt, mijn moeder een gevoel geeft, van vertrouwen, ja Inge jij was dat persoon ook.

Nu stappen we naar het jaar 2020, iets met corona ellende, 10 maart kwam ik voor het laatst door de deuren heen, het was niet anders, maar dan vertrouw je op het contact, via de sociale media en telefoon, vooral mijn vader belde begrijpelijk heel veel, Inge gaf hem een goed gevoel. De regels werden aangescherpt tot de dag van vandaag nog niet door de deuren heen gelopen. Maar op 1 juli is dag dat Inge ons gaat verlaten. Ze gaat om een aantal redenen weg van de afdeling, diepe buiging voor haar. Want zij bracht mijn moeder rust, altijd weer die glimlach bij dat mensje. Goud gewoon.

Afscheid kunnen we niet nemen van Inge, raar maar waar. Want per 6 juli mogen we weer op gepaste tijden naar binnen toe, hier is een rooster voor gemaakt, willen we met mijn moeder wat drinken, dan moet ik daar een afspraak voor maken, schijnt de zon heerlijk buiten, moet ik daar een afspraak voor maken, zodat we dan buiten kunnen gaan met mijn moeder. Zijn we dan binnen de deuren, mogen we niet een gesprek aangaan met het personeel, u raadt het al, daar moet je een afspraak voor maken. Oh ja ten aller tijde afstand houden en als je dichterbij komt dan natuurlijk een mondkapje.

Dus lieve Inge, ik had geen afspraak kunnen maken voor afscheid te nemen, want het is nog geen 6juli. Raar maar waar zeg. Mag ik je bedanken namens ons allemaal, voor de ongein, de liefde en het luisterend oor. Weet zeker dat wij elkaar nog gaan tegenkomen, maar het is wel vreemd om niet bij je afscheid te zijn, mijn moeder zal het onwaarschijnlijk niet gaan begrijpen. Maar ik weet het zeker, zij zal je ook gaan missen. Maar ook je collega’s ach voordat dit een treurverhaal wordt.

De corona heeft meer kapot gemaakt, dan men liefheeft, doet mij zeer om te lezen dat mensen denken dat er niks meer aan de hand is. Maar ondertussen mag ik mijn moeder op gezette tijden zien en hoop dat ik het gaat redden, ja mensen de verzorgingstehuizen zijn open he, nou niet allemaal. Dat is de keiharde waarheid, net zo dat het keihard is dat Inge weg gaat, balen gewoon.

Groetjes Rob, Dien, Marcel en Alex.  

Hoe lang of hoe langer nog

10 maart zag ik u voor het laatst in levende lijve. U gokte wie ik was. Want dat was toen al wat. Ik was mijn vader en mijn vader was uw vader en mijn broer was… Zo kan ik doorgaan.

U weet niet wat er aan de hand is buiten de deuren. Uw vraagt zich niet af, of juist wel. Waar is die kale chauffeur eigenlijk. Die chauffeur vraagt zich af. Hoe lang nog eigenlijk. Tuurlijk wordt er aan gewerkt. Maar nu gaat er nog meer open.

Open ja maar we horen niks over de verzorgingshuizen, dat er 1 persoon naar binnen mag. Nogal logisch is dat ik dat niet ben en ook mijn broer niet. Daarom maak ik me zorgen, want er zijn nog steeds brandhaarden in dit land. Blijkt wel als de druk te hoog wordt. Dat mensen gaan zwikken. Zorgen de mensen ervoor dat ik mijn moeder nog langer niet gaat zien.

Dat mensen iemand afbranden die zijn moeder heeft verloren. Ja ik schrijf de premier. Ik vind dat respectloos, ook die man heeft voor zijn moeder gezorgd, snappen mensen wel wat wij meemaken. Snappen mensen wel dat ook ik mijn moeder niet zie. Is dat reden om iemand af te branden.

Ja ik mis mijn moeder, op afstand lees ik dingen en reageer daar op. Krijg dan reactie terug en de laatste woorden, waren hoe is het met jou. Kan wel zeggen goed. Dat zei ik ook. Maar deze grote kerel met die kale kop en tattoos heeft ook gevoel. Ja gevoel. Ik mis mijn moeder. Tuurlijk is zij ziek en tuurlijk is dat al langer. Maar haar zien en denken shit dat gaat zoals het gaat.

Het zal lastig worden om haar te zeggen wie ben ik. Zal zij het nog weten. Dat is een vraag zonder antwoord voorlopig.

Moederdag

Klein gedicht. Niet van mij. Maar wel sprekend wat ik mee maakt

Lieve moeder je snapt het niet. Je leest het niet. Je ziet het niet. Wij zien je niet echt. We raken je niet aan. Je kan ons misschien nog wel of juist niet.

Het is moederdag. Je zit daar achter de deuren. Kan niet weten wat je denkt of dat je nog wel nadenkt. Dat is gissen. Maar ik wil niet gissen. Want dan kan ik me vergissen in mijn gedachte. Het is soms niet eerlijk. Maar we hebben er vrede mee.

Het is niet anders, het zal niet anders worden. Daar achter de deuren zijn nog meer moeders. Moeders die werken en moeders die net zoals u daar wonen. Liefs voor allemaal.

Hoe is het moeders of vaders..

Vele mensen zitten en leven in dezelfde situatie als ik. Vader of moeder in een tehuis. Gesloten afdeling. Kan er niet bij komen. Berichten in het nieuws. Dat de beschermingsmiddelen voor het personeel achter is gebleven. Doen mij een ongerust gevoel geven.

Waarom regering. Waarom zijn onze vaders en moeders geen mensen of zo. Wij kunnen ze alleen zien. Via een schermpje of op welke andere manier dan ook. Als mantelzorger of 1e contactpersoon is het internet belangrijk, je leest het cliënten profiel en denkt. Oh kan mijn vader of moeder weer slikken en lopen. Dat zijn aannames die je dan moet nemen.

Het is een andere wereld. Waar de achterblijvers steeds weer mogen of moeten afgaan op andere. Het is een kwestie van vertrouwen. Maar hoe lang nog is de vraag die velen hebben. Hoe lang nog mogen wij niet de deur door. We zijn een groep mensen die wachten en geduld hebben.

Geduld moeten hebben. Vertrouwen moeten hebben in mensen die er voor geleerd hebben. Maar waar hebben ze voor geleerd. Waar moeten wij dan op vertrouwen. De deuren blijven gesloten en wij mogen niet naar binnen. Omdat de wetenschap het niet weet en elkaar aankijkt. Weet jij het. Het ergste is nog. Weten onze vaders en moeders nog wel wie wij zijn. Want hun ziekte gaat ook door. Ook daar is niks tegen ..

Ik ben een zoon van een moeder die de ziekte van Pick heeft. Zij leeft achter de gesloten deuren.

Stuur een kaartje..

Dit is mijn moeder

Mijn moeder die ik nu al een paar weken niet gezien hebt. De vrouw die mij groot bracht. Mijn moeder.

Mijn moeder zit met andere mensen in De Stichtse Hof in Laren. Samen met het personeel slaan ze zich door deze tijd heen. Moeilijke tijd voor ons allemaal. Moeilijke tijd voor iedereen die ermee te maken heeft.

Nu vraag ik van U een klein gebaar. Gewoon een gebaar van liefde. Voor mijn moeder en haar medebewoners en personeel in het verzorgingtehuis.

Stuur eens kaartje. Een kaartje voor hun allemaal. Het is een klein gebaar.

Het adres is. De Stichtse Hof .

Afdeling Mauvezand en Le Gras.

Naarderstraat 81

1251.BG Laren .

Een klein gebaar in vorm van een tekening of kaart of een gedicht is voor de mensen daar een welkome verrassing. Dank U alvast.

Dit blog delen graag..

Het is geen paasgedachte.

Hoi moeder.

Het is Pasen, het is een rare Pasen omdat het zo is. Iets met eenzaamheid. De gedachte dat we ooit met zijn allen aan het paasontbijt zaten. U met drie grote kerels. Samen een wandeling maken in landgoed de beek. Aan het einde van de straat waar wij woonden.

Nu in 2020 is het anders. In maart dit jaar zag ik u voor het laatst in levende lijve, van toen tot de dag van vandaag, zijn het foto’s en filmpjes. Is het internet het belangrijkste medium. Niet voor u. U maakt dat niet mee. Is dat raar, nee zeker niet.

Waar ons leven verder moet gaan. Zal u leven achteruit gaan. Ook hopen we dat niet. We weten het niet waar u gedachten nu zijn. Denkt u nog wel na of staat uw wereld ook stil. Hoe lang gaat dit nog duren. Hoe lang gaat ik u niet zien.

We wachten af tot ergens in april. Maar dat is maar een datum. Klinkt raar. Maar 2020 kunnen we beter als verloren beschouwen. Het is hard. Maar als ik normaal nadenk. Dan zeg ik keihard.

Zie ik u dit jaar nog in levende lijve, mogen we dit jaar nog door deuren heen gaan. Dat is een vraag zonder antwoord. Helaas. Maar als we door de deuren heen mogen. Weet u dan nog wie wij zijn. Weet het niet. Uw leven is anders dan ons leven. Wij gaan vooruit. U gaat helaas achteruit. Want de ziekte van Pick stopt niet. Dat is de harde waarheid. Waar ik over nadenkt..

Het is nog steeds raar.

06-04-2020

Hoe lang geleden zei ik tegen, tot snel. Het waren de laatste woorden die ik zei tegen u. Daarna begon de grote onzekerheid. De deuren gingen op slot, u kreeg geen bezoek meer. Het mocht niet meer en daarbij onze eigen keuze, uit veiligheid voor uw gezondheid.

Gelukkig is het contract goed met het tehuis waar u verblijft. Een foto, filmpje en een telefoontje effe praten, spreek vaak het woord respect uit. Voor de mensen in uw tehuis. Het zijn de kleine dingen die het hem doen. U zal het niet begrijpen. Daar kan u niks aan doen .

Hoe lang gaat het nog duren. Voordat wij weer samen wat gaan drinken. Niemand die het kan zeggen of überhaupt denken. De wereld is in de war. Dat is de schuld niet van uw ziekte. Maar van de corona. Ook dat zal uw niks zeggen lieve moeder. Uw wereld zullen vele mensen niet begrijpen. Maar weet wel dat er 3 mannen zijn. Die in uw leven waren en zijn. Zij leven door. Maar ook in grote onzekerheid.

Dit was een kleine update, kan alleen maar zeggen moeder, de mensen die denken dat ze onoverwinnelijk zijn. Door naar bouwmarkten te gaan en denken te kunnen feest vieren. Dat zijn mensen die niet begrijpen wat wij door maken. Ja de grote onzekerheid. Tot snel moeders..

Gaat het goed met u.

Hoi moeders.

Ik weet het niet of het goed met u gaat. Maar ik denk of weet het wel zeker, dat u goede verzorging krijgt. U weet niet wat er gaande is buiten de deuren. Snapt u wel dat er niemand komt om effe naar de kroeg te gaan.

U bent niet alleen, ook al weet u het niet. De dag dat wij weer komen, zal voor u een dag als gisteren zijn. Ons leven staat een beetje op zijn kop. Uw leven staat al langer op zijn kop. Kan wel zeggen dat ik nu mis. Maar ik mis u al langer.

Geen contact meer effe niet langs komen. Het is eenmaal zo. U zit daar en ik zit hier. De dames en heren om u heen. Ja die van de verzorging die leven ook een dubbel leven. Maar weet dat ze goed werk doen. Voor u heel normaal.

Lieve moeder. U bent daar ik ben hier. U denkt niet na ik denk teveel na. Hoop dat we deze tijd goed doorkomen. U heeft geen weet van tijd. Hou van u en voor de mensen die haar verzorgen. Dank U allen..

Het is eenmaal zo.

14-03-2020

Het is zo en niet anders. Wat zal u nu denken. Kreeg vanmorgen een mail vanuit het verzorgings tehuis van moeder.

Alleen noodzakelijk bezoek nog. Daarbij de normale regels omtrent de corona regels. Die bij iedereen bekend zijn. Maar in elk verzorgings tehuis is het toch wat anders. Griep krijgen is gewoon fataal voor mijn moeder. Daarom heb ik al 1e contactpersoon een keuze gemaakt.

Natuurlijk in overleg met mijn vader. Geen bezoek meer voor mijn moeder. Alleen mijn vader gaat nog bij zijn vrouw op bezoek. Dit voor een tijd tot weet ik veel. Keihard is het wel. Hoop echt dat meerdere mensen van andere bewoners dit ook in acht nemen.

Het is een raar gevoel. Mijn moeder een tijd niet zien. Je weet dat het zo zou kunnen zijn. Dat het afgelopen dinsdag de laatste keer zou geweest zijn dat ik haar zag. Ga er natuurlijk niet vanuit. Omdat ik hoop dat ook het personeel de zorg goed zal verzorgen. Gewoon alles doen wat ze moeten doen in deze situatie.

Daardoor zal dit verhaal effe stil komen te liggen. Tot 1april zo wie zo. Ook al sta ik er zelf anders in. De gedachte leeft de mens. Maar de gezondheid van moeder die al ziek is. Gaat voor op alles, zelfs mijn eigen gedachte..

Het is een manager maar ook een mens

Dinsdag 10 maart 2020.

Vandaag op tijd klaar met werken, want ik gaat even terug naar november 2019, ik schreef een brief aan de directie van het tehuis waar mijn verblijft. Even terug naar november gaat u hier…

Als laatste vroeg ik dus om een reactie, die kwam maar niet en bleef uit. Tot een week geleden, mijn telefoon ging en ik wist dat ie ging bellen, raar he. Beetje stamelend aan de telefoon, het was de manager van het tehuis. Mijn excuses voor het niet geven van enige reactie op jouw brief. Kunnen we praten, tuurlijk wanneer kan u dan.

Dat was vandaag dus, medewerking van de planning gehad en ik was op tijd op de afspraak, tuurlijk wist ik al van tevoren. Het zal zeker niet over mijn brief gaan. Iets over half 12, werd ik geroepen. Koffie meneer. Ja natuurlijk. Elkaar geen hand gegeven, want een protocol tot onpersoonlijkheid is ingegaan. Iets met een biermerk. Maar de manager begon zijn praatje en wat ik al dacht, dat is een echte manager. Maar daar ben ik niet bang voor, omdat hij ook een mens is van vlees en bloed, niet meer of minder dus.

Kan wel zeggen dat het een zinnig gesprek was, maar eenmaal aangekomen op een punt, kwam ie erachter dat er toch nog een boel werk is, ja meneer de manager, je kan zoveel willen, maar alles komt niet vanzelf. Het moet altijd van beide kanten komen, dat het personeel er anders over denkt, begrijp ik, want hoe stel je eigen op, als een boeman of als een man. Uiteindelijk kwamen we op een punt, dat ik hem wat liet lezen, hij las het en schrok niet zozeer maar had wel zijn bedenkingen, dat bedoel ik dus waarom ik ooit een brief schreef. Hij keek me aan, ja dat begrijp ik nu. Kunnen wij contact houden, jazeker wel. Maar nu gaat ik de deuren door, naar die andere wereld. Die wereld waar ik niet belangrijk ben en u ook niet. De wereld waar de patiënten leven en verzorgd moeten worden, door mensen met een passie voor het werk.

Liep door de deuren heen, het plein over en uiteindelijk kom ik daar terecht en spreek mijn dinnetje daar, zij die ons binnen haalde begin 2018, effe bijpraten en lachen, wat begrijp ik haar goed toen ze zei, die manager is een. Tja je hebt gelijk, maar hij is ook een mens. Het is net de echte maatschappij, praten doen we niet met elkaar, zo gauw er een naampje bijstaat is het gelijk een ander mens. Kwam een man aangelopen, hoi pa. Leek wel afgesproken werk, was het ook.

Samen naar mijn moeder toe, wat een feestje zou dat moeten zijn, ze ging mee maar twee mannen erbij, met kale hoofden, ze vindt het wat hoor. Voor ons uit liep de manager, waar zou hij het over hebben. Mijn moeder heeft geen flauw benul, breng je me weer terug, tuurlijk samenlopen we terug, want het was weer de ruime 5 min vandaag. Ze wou aan tafel zitten, met een wit papiertje voor haar op tafel, ze is klaar voor het avondeten. Snap me vader ook, ik snap iedereen, maar snap ik mezelf wel. Ja dat doe ik. Samen met mijn vader liep ik weer naar buiten. Zo kwam er een einde aan bezoek waar ik veel van opgestoken heb.