Bam dat was een mooie weer

Dinsdag 18-06-2019.

Kreeg goede berichten door van mijn vader. Ze wist zijn naam en was goed bij. Dat gaf mij hoop. De laatste keren ging het een beetje mis namelijk. Ach kan beuren toch.

Dus ik door de deuren heen, korte broek ja. Mouwloos shirt nee toch maar niet. Netjes een schoon t shirt aan. Loop ik door de gangen heen. Het is normaal maar ook eigenlijk. Het gevoel elke keer. Laat maar.

Hoorde een telefoon gaan daar in de huiskamer. Niet 1x maar meerdere keren. Ach het houdt de mensen wakker he. Er is bezoek voor je. Mijn moeder keek op en ik hoefde niet eens weg te gaan. Pak jij dat ding effe. Ze wist niet dat ie achter haar stoel stond. Zo die zit. Nee niet hard. Maar wel een plof op een manier zo van ik zit.

Op naar de kroeg. U kan het wel raden wat ze wou een rond schaaltje. Tja iemand zei mij. Ze wordt wel verwend. Ach ja ze is mijn moeder he. Op de vraag wie ben ik kwam een onverwacht antwoord. Jij bent eh Alexander jawel mijn volledige naam. (Alex voor de bekenden liever) was wel een beetje trots. Breng jij me zo naar beneden tuurlijk doe ik . Dan kan je me weer weg schoppen he. Ze lachte.

Ach het was mooi vandaag. Kort ja maar als het niet langer is. Dan is dat zo. Oh ja en als aan je moeder gevraagd wordt. Heeft u nog ergens behoefte aan. Dan loop ik maar even weg. De rest vertel ik lekker niet.

Het leven kan mooi zijn, leef zoals je wilt leven stilstaan kan altijd nog..

Ze lag te …..

Na een mooi en eigenlijk vreemd weekend.

Ging ik relaxt richting Laren. Buiten de deuren nog effe een praatje met een meneer. Waarop ik zei , ik gaat naar binnen. Sterkte zei die meneer tegen mij. Dank u.

Door de deuren heen. Een vriendelijk glimlachende mevrouw. Die vergat goedemiddag te zeggen, kan wel een reden verzinnen.

Liep maar door. Bij de huiskamer aangekomen. Zie ik daar een lege rolstoel. Eh is ze opgelost. Nee wordt er gezegd. Ze ligt te slapen. Ze wou naar bed. Daar heb ik vrede mee dan. Kan der wel uit bed halen. Nee ze ligt er toch net in. Laat der maar liggen. Het is goed zo. Dan raak je aan de praat.

Ja het is vreemd en het blijft vreemd. Weet de dag van gisteren nog dat ze hier naar binnen liep. Gewoon alles kon eten. Kon slikken en praten. Ze is veranderd. Maar we gaan door. Stil staan kunnen we niet..

Ze lag te slapen. Het gevoel van mij is niet belangrijk ze heeft haar slaap nodig. Dat begrijp ik helemaal.

Doe maar een ronde..

Het is dinsdag 04-06-2019.

Na de laatste keer vorige week. Waar het eigenlijk toch wel een feestje was op een manier. Die niet vaak voorkomt dus daar waar wij van nagenieten.

Was ik vandaag een beetje op een rare tijd in Laren. Etenstijd namelijk. Effe buiten wachten in de zon en dan langzaam lopend naar binnen toe. Door de deuren heen, daar waar het nog steeds een andere wereld is. Lopend door gang heen. Meneer kan u de knoop uit mijn veters halen. Tuurlijk kan ik dat. Verder lopend ha de huiskamer.

Ze zag mij en ga jij maar weg. Ho even ikke nee hoor gaat niet weg. Toen zag ze het. Haal jij dat ding even. Nee zeg ik haar. Je weet toch wel dat ding. Ja ik weet het. Moeders je zit erin. Oh ja.

Nou dan gaat ik mee met je. Heeft ze al gegeten jazeker. Op naar de kroeg eh restaurant dan . Draai haar rolstoel op haar vaste plaats bij dat ene tafeltje en vraag haar wat ze wil. Gelijk de wedervraag wat wil jij dan. Op mijn antwoord of ze dat ging halen kwam geen antwoord begrijpelijk.

Doe maar een ronde, oh ze vouwde haar handen in een ronde en ik wist het. Ach waarom ook niet. Doe maar een advocaatje met slagroom en een cola. Het vrouwtje achter de balie en ik dollen altijd wel. Dat bedoel ik ook. Waarom kan hier in deze wereld wel.

Het advocaatje ging erin bij der hoor. Toch geniet ze daarvan. Vindt ik top. Dat ze niet meer veel weet, is gewoon de situatie accepteren meer is dat niet. Dat sommige reacties van haar op bepaalde dingen beetje hard binnen komen. Is niet anders. De leuke reacties zijn des ter leuker.

Ja het was kort. Maar wel relaxt..

Nee jij maar hij…

Eens in de zoveel tijd doen we dat. Mijn vader en ik spreken dan af om samen te gaan. Meestal op zondag zodat mijn vriendin ook mee kan. Vandaag was het hemelvaartsdag dus ook een zondag.

Had met mijn vader afgesproken. Wij zijn al in de kroeg. Eens kijken wat er dan gebeurd als ze binnenkomt. Niet spannend maar wat er gebeurde was voor mij persoonlijk erg mooi. Ze had een glimlach op haar gezicht. Ze zag ons zitten en herkende ze ons. Ja dat wel alleen namen tja nou dat dus.

Ze had vandaag een goede dag. Beetje lol erin en als eerste zei ze al. Je moet een foto maken . Van mij en hun 2 ok. Voor in het boek. Echt waar zo bijzonder.

Toen zei ze. Tegen mij. Morgen kom jij toch. Neem dan gelijk de rolstoel mee. Geloof dat je daar constant in zit. Ok zei ik. Maar dan komt de ongein van mijn vader en mij. Niet leuk voor iemand die het niet zo goed kan volgen. Ach misschien lijkt dat wel zo. De ene dag is zo en andere dag weer anders.

Ruim die zooi nu maar op. Breng mij maar naar huis. Gezamenlijk liepen wij naar de huiskamer toe. Je weet gewoon wat daar kan gebeuren. Spijtig genoeg zijn er enkele mensen overleden. Je weet dat het kan gebeuren maar toch is het vreemd. Mijn vader en ik hebben de boel niet op stelten gezet maar toch . Bij het weg gaan. Zei ik tegen mijn moeder. Hij komt morgen toch. Nee jij maar hij niet. Uiteindelijk zal morgen toch mijn vader gaan. Misschien is ze het vergeten en dat is niet misschien maar gewoon zeker..

Het regent he..

28-05-2019.

Na goede berichten en iets mindere berichten afgelopen dagen. Ging ik met een gemengd gevoel richting mijn moeder.

Ik had vorige week iets beloofd. Vanwege bezuigingen op heerlijk vers eten. Is de diepvries groter geworden achter de deuren. Dus verse poffertjes gaan er altijd wel in. Wie rijdt deze ik dus. Wie liep er door de regen over de parkeerplaats ik dus. Wie had er geluk met 5 dozen poffertjes in zijn armen. Dat alle deuren open gingen ik dus.

Nou dan mijn moeder effe zoeken. Snel gevonden dat wel. Voor de tv. Echt wat een nieuws zie je dan voorbij komen. Hoop niet dat ze er teveel van mee krijgt.

Hoi ma. Ze kijkt op. Met een blik in haar ogen van weet ik niet. Kan het niet omschrijven. We kunnen niet naar buiten he. Nee ma het regent. Ga dan maar weg punt.. ja maar effe blijven zitten . Ga maar weg jij. Daar ging ik dus. Ziel onder mijn armen. Tja zo heb je poffertjes onder je armen , zo de ziel. Het leven gaat gewoon door, dat is een feit..

Hoe is het nou verder met je..

16-05-2019

Ik gaat even terug naar het jaar 2017, mijn moeder werd opgenomen na een gerechtelijke uitspraak, wij wisten niet wat ze had. Toen nog niet.

Na haar verplichte opnamen in een GGZ-instelling, schreef ik een brief naar de GGZ, een citaat hieruit is.

Degene waar het over gaat is mijn moeder, kan er wel om heen draaien, maar mijn moeder is mijn moeder, de vrouw die mij en mijn broer heeft grootgebracht, ook al denken mensen, als ze mij zien en mijn moeder zien, dat dit vrij onlogisch is. Maar mijn moeder veranderde, naar iemand met iets, waar wij geen vinger konden opleggen, dan is hulp de enigste oplossing. Hulp van specialisten, lange weg te gaan.

Maar die weg leidde tot verplichte opname, kan het wel omschrijven, maar het weg brengen van je moeder naar een gesloten afdeling, dan kan je nog zo groot zijn en breed en wat dan ook, ja je wordt een kleine man en de wereld van drie grote kerels, ja die werd anders. Maar de wereld van moeder, die veranderde ook, samenleven met andere patiënten op een gesloten afdeling, afdeling B van het GGZ in Hilversum op het Rembrandshof

Dit was 2017, mijn moeder kwam thuis en eigenlijk kon dat niet, in januari 2018 brachten wij haar na veel papierwerk naar Laren toe, maar wel met de wetenschap wat mijn moeder had, namelijk frontotemporale dementie ook wel FTD genoemd, dit is een zijhanger van ALS, maar mijn moeder had natuurlijk jackpot, de gedragsvariant waar het hele pakket inzit, heet de ziekte van Pick. Wat dat inhoudt leest u hier: ziekte van Pick wat is dat.

Toen mijn moeder in januari door de deuren heen liep met mijn vader wisten we wel wat ze had, maar niet hoe ver ze was, vele dingen klopten al jaren niet, door lezen kwam ik erachter dat vele dingen op zijn plaats vallen, maar ook de onwetendheid van vele mensen die alles over 1 kam scheren is het moeilijk uit te leggen, dat mijn moeder niet oud is, nee mijn moeder wordt dit jaar pas 70 jaar.

De meeste mensen die zeggen, het zit ook in mijn familie, weten niet dat mijn vader en moeder al wat langer hiermee bezig zijn, voordat mijn vader mij en mijn broer om hulp vroeg, hij was te trots begrijpelijk omdat ze toch ook al 50 jaar getrouwd zijn, maar stil staan kunnen we niet, mijn moeder zit nu iets meer dan een jaar in Laren, waar ze toen ze binnenkwam nog kon lopen, zit ze nu in een rolstoel, waar ze op haar 50 jarig huwelijks dag, nog haring at met roggebrood, eet ze nu vloeibaar, is haar gedachte van dag tot dag anders, ik zeg haar batterij is de ene dag voller dan de andere dag, praten kan ze wel, als opgeladen is, is ze leeg dan komt er gewoon niks uit.

Vandaag was ik bij haar, tja het spelletje wie ben ik is nog steeds populair hoor, maar mijn naam moet ik nog steeds voorzeggen, maakt niks uit, haar glaasje cassis smaakte haar, ze kwam niet uit haar woorden, maar dat klopt, want hoever ze is op de ladder van de ziekte van Pick, redelijk onderaan bij de laatste treden dat weet ik zeker.

Oh ja voor de mensen die denken hoe gaat het nou met jou. Nog een citaat uit een verhaal van 2017.

Ik ben die grote chauffeur met een geheim, die door de nachten heen rijdt, denkend over het leven, ook wel geschreven als rijdend door de donkere nacht. Is er iemand in mijn leven, die mijn op de wereld bracht als Tinus tien ponder, die vrouw die mij grootbracht, dat vrouwtje wat zich achter mij kan verstoppen, leefde met drie mannen in een huis, drie grote mannen, zorgde ervoor dat wij altijd weer te eten hadden, die vrouw beheerst nu mijn gedachten.

Dit is mijn moeder..

Vandaag moederdag.

Maar ook de dag van de zorg. Nou daar hebben wij in onze familie wel mee te maken namelijk ! Het is de keuze wat ik moest of nog maken.

Het is bekend dat mijn moeder achter de deuren leeft. Wij weten de code zij weet dat niet. Zij wordt verzorgd daar achter de deuren door lieve mensen. Mensen die het vak uitvoeren met liefde . Ik heb daar respect voor. Elke dag weer is het anders.

Mensen komen en mensen gaan. Vandaag is het moederdag. De twijfel bij mij. Stuur ik een kaart. Stuur ik een bloemetje , daar twijfelde ik over. Zal ze het door hebben. Of niet. Daarbij is het ook dat moederdag doorgeslagen is. Net zoals vaderdag of wat dan ook..

Wil niet in de lijn lopen. Mijn moeder is mijn moeder niet meer die ik vroeger had. Zij de vrouw die zo veranderd is. Zij die altijd voor ons klaar stond. Dag en nacht. Zij die drie grote mannen aankon. Is nu een vrouw die verzorgt wordt door mensen die liefde voor het vak hebben..

Advocaatje wacht wel hoor..

Het is toch wat he. Wat dan nou was bij mijn moeder en het eerste wat ze vraagt.

Oh nee ik zei eerst goedemiddag. Dat kon ze effe niet terug zeggen, op de vraag wie ben ik dan. Bleef ze het antwoord schuldig..Heb haar maar effe geholpen. Al ha Alex jazeker. Gaan we daar naar toe. Nee moeders die is nog steeds dicht. Ga maar weg punt..

Nou dat was een snel bezoek zeg. Maar wel leuk bij binnenkomst. Ha meneer d mist mij al. Het was de dame van de kroeg/restaurant. Ja zeker mis ik . Mijn moeder ook namelijk. Ze wil heel graag een advocaatje. Komt goed zegt de dame..

Uiteindelijk is het zo advocaatje wacht wel hoor. Eerst dat virus uit het tehuis jagen en dan hopen dat mijn moeder misschien wat bij zal trekken. Maar ik weet het niet. Of dat zal gaan gebeuren.

Maar ik blijf positief en de lol bestaat er ook om. De dame achter de balie zei. Zoek eens op YouTube bij Jiskefet.

Nou dat heb ik gedaan. kijk hier maar

Lieve moeder.

Je zat daar in de stoel. De stoel is groen. Net zoals het gras buiten groen is. Je zat daar in de stoel. Ik bedoel het goed om langs te komen..

Te komen om je mee te nemen ja naar de kroeg. Je wil zo graag een advocaatje met slagroom. Maar ik moest je alweer teleurstellen. Het virus waait rond daar. Kan het u niet uitleggen hoef het ook niet uitleggen.

U kan mij ook niet uitleggen wat u denkt. Dat doet pijn . Uw ogen spreken meer woorden dan u zelf denk. Ze spreken ze stralen niet. Ze zijn leeg. Bent u soms leeg ik weet het niet. Wist ik het maar. U woorden waren ga maar weg.

De weg naar buiten is dan zwaar. Niet wetende wat ik met mijn gevoel moet. Ben ik boos ben ik teleurgesteld ik weet niet wat ik ben. Ik ben uw zoon. Ja dat vroeg u aan mij. Wie ben jij. Ja die kleine jongen. Komt er nog een moment dat u lacht naar mij.

Kan alleen maar hopen en hopen ..

Tja kan er ook niks aan ….

30-04-2019

Het is niet eerlijk of is het gewoon zoals het is. Dat laatste dus. Er is een virus in het tehuis. Dat is gewoon een feit.

Houd deuren en ramen gesloten . Ja leuk als je dan de code door elkaar heen husselt. Ach lol toch. Maar als alles gesloten is en buiten is het iets kouder en bewolkt.

Wist ik eigenlijk niet wat ik kon doen met mijn moeder. Nou misschien had ze een goede bui vandaag. Ik liep door de gangen heen. Deuren gesloten houden. Tja het is niet anders. Daar zat mijn moeder. Ze wist mijn naam (Dat was haar gisteren verteld) of wist ze het echt.

Dan wijst ze in gebarentaal de rolstoel aan. Haal dat ding maar en dan krijg ik een raar gevoel. Moet haar iets afwijzen. We kunnen niet naar buiten. We kunnen niet naar de kroeg. Eigenlijk kunnen we niks. Heb geen yoghurt bij mij voor haar. Kom zo vanuit mijn werk..

Ik kan er ook niks aan doen moeders echt ik zou wel willen , hoop dat ik ooit nog goed kan maken. Dat weten we niet, we leven vandaag en hoe het morgen is dat weet niemand.