Mijn moeder zal het niet weten allemaal..

 Donderdag 27 juni 2019.

Het kwam zo uit dat ik een keer op donderdag naar mijn moeder ging, ach het maakt mij niet uit. Want de vraag wordt steeds sterker, hoe is het met haar vandaag, ja vandaag en niet morgen dat weten we niet.

Lopend in het zonnetje over de parkeerplaats, door de deuren heen, groet de dame achter de receptie, dag meneer dag mevrouw, zo hoort het toch, door de boekenkast heen, loop ik de gang door, na een gesprek met een toffe medewerker, herken ik mijn eigen dwarsheid nee mijn eigen gedachte, we zijn allemaal mens, regels worden gemaakt door mensen, die denken dat regels van een aantal jaar geleden gewoon in het heden nog werken. Simpel gezegd, het personeel moet geld verdienen voor de mensen die het schijnbaar nodig hebben, de zorg tja toch niet belangrijk, de mensen gaan toch niet lopend naar buiten, nee meneer de manager en alles wat daarboven leeft, verzorgen van de mensen staat op nummer 1 bij uw personeel, geld verdienen doet u maar anders.

Op een moment zeg ik, gaat maar eens bij mijn moeder kijken, hij loopt mee. Zie mijn moeder daar zitten, kniel naast haar nee en zeg hoi, geen reactie, hallo zeg ik, draait ze haar hoofd naar mij toe en kijkt mij aan, wie ben ik vraag ik haar, effe denken ja daar was mijn naam weer, ze had niet door dat ze in dat ding zat, ze weet het gewoon niet meer. Maar de rem eraf en naar de kroeg, het bekende recept, ach weet ze wel dat er ook nog andere dingen zijn, weet ze dat wel. Hele zinnen zegt ze niet meer, op de vraag wie er gisteren was geweest, was ze duidelijk, haar vader, wat dan weer mijn vader is, ze weet niet meer dat mijn vader haar man is dus.

Het is vreemd maar waar, ze weet niet veel meer, het zal ook niet meer worden. Ze krimpt in elkaar, dat is waar. Hoe lang dit nog zo gaat weet ik niet, wil ik het weten nee is het antwoord. Was er niet meer om te schrijven, nee er is niet meer, wacht wel eens op een vraag, hoe is het met jou dan, die vraag komt niet meer.

Er is meer dan…

19-03-2019

Het is dinsdag vandaag de dag na de maandag dat er een mafketel wakker werd en dacht. Kom ik gaat een daad doen. Totaal niet geen respect voor iemand anders leven in zijn donder. Ja het was een schietpartij in Utrecht.

Ook ben je buitenstaander je denk eraan. Maar vandaag zag ik mijn moeder en dan denk je daaraan. Mijn moeder tja kan er veel over schrijven wat ze te vertellen heeft. Maar dat was bar weinig vandaag. Het is een lot uit de loterij als ze een beetje opgewekt is. Maar ik heb geen gelukkige hand. Maakt mij ook niks uit. Het is wat er is namelijk.

Er is meer dan ellende in de wereld. De wereld waar mijn moeder in leeft. Overal hulp bij hebben, diep respect voor de mensen met heel veel geduld. Ja het is hun werk. Maar met een lach en geduld doen ze dat. Daar kan de mensheid toch wel een voorbeeld aannemen. Ik loop zelf ook te dollen. Waarom omdat het kan. Kan wel stil blijven staan in de gedachte maar mijn leven gaat door.

Oh ja #doeslief tja met onze achternaam is dat wel wat in het restaurant. Dame klein beetje op der tenen getrapt. Ik loop langs en roep een beetje fors. #doeslief ja je bent lief oh oké dank u.

Tja zeg het maar..

Winderig Laren vandaag 12maart 2019 maart roert zijn staart.

Ik weet dat de medebewoners van mijn moeder blij worden en vooral lekker vinden. Poffertjes dus. Nou kom ik regelmatig bij de leverancier. Dus daar liep ik met 2 dozen over de parkeerplaats heen. Aangezien het nogal waaide moest ik de twee dozen goed vasthouden.

Maar eenmaal binnen door de deuren heen. Voel je de warmte. Lopend door de gang heen. Denk je aan de woorden die onze vrienden schreven. Ja ze was goed voor haar doen. Hoe zal ze vandaag zijn.

Loop de huiskamer binnen. Daar zat ze hoor onze rugbyspeler . Want ze heeft tegenwoordig een zware kraag om. Dan heeft ze het gevoel dat ze moet blijven zitten. Mooie oplossing, hoi ma. Haar ogen keken mij aan. Tja verbaasd, niet wetend wie ik was. Effe voelen aan de wangen, shit niet geschoren. Weet ze het nog niet. Alex zeg ik haar. Oh ja die kan ik wel. Gelijk erover heen haal jij dat ding effe..

Zoals elke keer de wandeling naar de kroeg. Vaste tafel en eigenlijk altijd hetzelfde . Je moet haar niet teveel keuze geven kwam ik achter. Maar goed zitten we daar. Ik vroeg haar wie gisteren was geweest. Wist ze niet meer. Maar door een foto wist ze het wel. Maar de naam uitspreken tja lastig .

Op mijn vraag wie ik was wederom weer. Raakte ze in paniek. Ze wist het niet. Zelfs niet toen ik mijn naam zei. Ik ben je jongste zoon. Nee dat wist ze effe niet. Tranen kwamen tevoorschijn. Hard maar waar. Breng het maar weg en ik wil terug. Ja ik schrijf het snel. Maar in werkelijkheid duurt het zeggen wat langer.

Tot slot vraag ik haar hand op de mijne te leggen. Deze fore staat vanaf nu altijd boven de blogs die ik schrijf over mijn bezoek aan mijn moeder die achter de deuren leeft..

Achter de deuren gebeurd ….

Mooie zonnige zondag vandaag de 24ste februari. Dat neemt niemand ons af. De mensen achter de deuren. Tja ze zien het wel. Dat de zon schijnt maar niet voor iedereen schijnt de zon mooi.

Ik liep door de gang heen en dacht neem gelijk de rolstoel voor mijn moeder mee. Maar tot mijn grote verbazing. Lag zij op bed. Was ik te laat nee dat viel wel mee. Ze zag mij en zei gelijk ga met jou mee. Officieel zou er dan een alarm af moeten gaan bij de verzorgende medewerkers want er is een bewegingsmelder. Dat is voor als mijn moeder uit bed zou gaan. Nou dat ging ze ook. Met hulp van mij.

Lekker even wat drinken. Ik zei tegen haar de zon schijnt lekker. Maar ze wou niet mee naar buiten. Een nieuwe vrouw. Die er pas zit daar. Daar schrok ik niet van. Maar die vrouw wou de deuren door. Dat gaat niet. Zielig nee dat is het leven achter de deuren. Maar mijn moeder was me zat. Ze wou slapen. Dan rij ik haar terug naar haar kamer.

Ik help haar uit haar rolstoel. En daar ging de deur open. Eh goedemiddag. De dame had alarm gehad. Oh spannend verhaal lekker kort. Ik gaat rustig verder met mijn moeder in bed leggen. Ja buiten dat ik chauffeur/blogger dan ben ik nu ook nog een verzorgende. Met liefde dat wel.

Ben nog samen met die dame (jannet) opzoek gegaan naar de vrouw die overstuur was. Het is vreemd. Mijn moeder in rust in bed. Maar het gaat altijd door daar. Dat bedoel ik. Het gaat altijd door. De mensen die aan het werk zijn daar. Rusten pas als ze buiten de deuren komen. Maar kan me heel goed voorstellen. Dat de gedachte blijft.

Dat er mensen tekort zijn. Dat er iets niet klopt met het meldingssysteem dat zijn dingen die opgelost kunnen worden. Maar niet door het personeel van de afdeling. Die zijn er voor de bewoners. Nee de andere problemen daar zijn andere mensen voor. Die lezen dit misschien wel. Zou graag eens een bak koffie met ze drinken. Om ze eens mijn gedachte te geven.

Achter de deuren gebeurd altijd wat..

Was ik lief of ….

Woensdag vandaag de dag voor dat gedoe met ik hou van jou en bla bla. Vandaag liep over de parkeerplaats heen. Een keer geen wind of regen nee het was bijna een heerlijk voorjaarsgevoel.

Door de deuren heen. Kom ik weer in een wereld terecht. Waar de bewoners op de 1e plaats komen. Links rechts door de gang oh nee een dame met een rollator. Nou weet ik dat die dame heel lastig aan de kanten gaat. Politiek correct netjes opgelost. Ok weg vrij. Naar de huiskamer. Ivm carnaval is mijn moeder al aan het oefenen. De handjes de lucht in. Ah ze herkend mij dus niet.

Maar gaat dat ding effe halen. Dat ding is de rolstoel. Op naar de kroeg. Tja zit daar een groep vrienden oude mannen die op bezoek waren bij een oude dienstmaat. Schitterend omdat te zien. Mijn moeder heeft tegenwoordig 3 keuzes. Cassis advocaatje of sinaasappelsap. Het werd het laatste. Heb je nog wat te vertellen vraagt ze aan mij. Ze knikt instemmend als ik haar wat vertel. Dan komt ze in 1 keer naar voren. Ze aait me over mijn wang heen.

Ik vind je lief. Zegt ze uit het niets. Effe later kust ze op mijn arm. Leuk dat we hier zijn. Eenmaal terug in de huiskamer vraag ik haar. Wie ben ik dan. Robbie tja das mijn vader. Lijk ik dan zoveel op hem. Ja in de wereld van mijn moeder wel. Ben ik dan niet lief nou lekker dan…

Alzheimer is het zoals het weer.

Het weer veranderd continu. Reed ik vrijdag nog in de sneeuw weg. Kwam ik gisteren thuis in een groene wereld. Zo is het ook met Alzheimer. Gisteren was ze opgewekt en vandaag weer wat stiller.

Ja vandaag had ik een voorgevoel. We reden weg van huis en ik zeg denk dat mijn vader er ook is. We rijden de parkeerplaats op in Laren en jawel daar stond ie . De Juke van mijn vader. Mijn pirate ernaast en het was weer compleet. Lopend door de deur heen. Het eerste obstakel een dame met rooster wou door de boekenkast heen. Hallo dame andere kant op is mooier. Zo weer een goede daad gedaan.

Doe de deur open van de koninklijke suite van mijn moeder daar zat mijn vader op een stoel naast haar. Haar liefdevol te voeren. Kiwi platgestampt dat dan weer wel. Want stukjes kiwi worden opgeslagen in haar hamsterwangentjes, dat gaat eenmaal niet meer. Op de vraag waar gaan we heen.

Naar het dorp. Tja mijn moeder kan er heel veel over vertellen. Maar haar polsen zijn nog twee vingers van mijn hand. Daar waar ze gisteren verhalen had. Was het vandaag stilte in de kroeg. Lijkt wel hoe meer mensen om haar heen. Hoe meer ze op slot gaat. Waar ze was met haar gedachte. Dat was ver weg. Want haar vader was gisteren geweest.

Ach het is gewoon zoals het is. Of gaat. De vissen in het aquarium zwemmen rond en die vindt ze mooi. Ja het is mooi al die kleuren . De kleine dingen die ze nog mooi vind. Het is mooi om die 2 mensen te zien. Elke foto is mooi. Eens komt er een dag. Dat de foto een verhaal vertelt dat is een feit..

Het internet uit altijd lastig

31-01-2019.

Het is donderdag vandaag de laatste donderdag van de maand, altijd weer een fijn gevoel, ja toch of niet dan. Maar waar ik naar toe wil is mijn moeder, daar was ik vandaag dus. Nadat ik ook bij mijn vader was geweest om iets te doen voor hem op internet.

Op internet jazeker, mijn moeder was er niet zo van, kwam dat door wat ze heeft, dat ze liever in de tijd bleef stil staan, kan maar zo gebeuren, maar alles moest op papier, zo hebben we het verhaal van de bank afgesloten, kwam mijn vader van de week, met een zorg verzekering, tja lang leven de privacy wet zeg, hij kan kijken op zijn tablet naar zijn rekeningen en mededelingen, u raad het al, mijn moeder dus niet, nou kan ze zo wie zo niet meer mee kijken, maar mijn vader vroeg mij ,kan jij ervoor zorgen dat ze een account krijgt, zodat ik bij haar kan kijken. Tuurlijk kan ik dat, effe een vriendelijk telefoontje gepleegd, nadat ik 30 min in de wacht had gestaan, kon ik het vandaag bijna in orde maken, echt bijna, de laatste hobbel op scherm, u krijgt nog een brief, jawel een brief met een code. Hoe wil je het hebben, ja alles via internet zo onpersoonlijk als het maar kan zijn. Nee u krijgt nog een brief.

Zo kom ik dus vanzelf wat later bij mijn moeder binnen lopen, ach besef van tijd nee dat heb ik niet meer. Zij trouwens ook niet. Pak jij die dat ding eh wat bedoel je dan, oh de rolstoel. Liep naar de kamer van mijn moeder, ik schreef ooit over een dame met haar switch op werkgebied, van het bankwezen naar het verzorgingswezen, diep respect voor haar, maar na vanmorgen ik vroeg het haar. Zij vertelde mij, vroeger was het persoonlijker bij de bank, mensen konden binnen vallen bij de bank, het was gezelliger en in loop van de jaren met het internet bankieren, ja een kantoor waar niks meer gebeurde, dit komt mij bekend voor, is alles niet veranderd de laatste jaren sinds dat de mensheid smacht naar gezelligheid, maar het zelf heeft verkloot, ach ze glinsterde toen ze me zei, ik heb de juiste keuze gemaakt, hier krijg ik wat ik wil, ja dat kan me heel goed voorstellen, op haar vraag hoe is het met jou, sorry ga effe wat drinken met mijn moeder.

Niet om weg te lopen, maar de vraag hoe het gaat met mij, ik ben daar voor mijn moeder, wil haar daar zien genieten. Overigens snap ik mijn moeder wel, niks met internet te maken, helemaal goed zeg, vroeger kon dat moeders, maar tegenwoordig draait de hele maatschappij om internet. Dat weet ik donders goed, wat ik ook weet, dat er meer verhalen zijn daar in die huiskamer, moet ik echt eens wat mee gaan doen.

Elke dag is anders

29-01-2019

In ieder leven is niet 1 dag hetzelfde. Wie dat zou zeggen heeft bijna een saai leven zeg ik dan. Want niet 1 dag is hetzelfde.

Ik werd gisteravond gebeld door mijn vader, op een tijd. Dat ik eigenlijk dacht eh mijn vader die mij belt. Maar hij was vrolijk en ik was niet verbaasd. Hij vertelde ik was in Laren en ze herkende mij. Ze gaf zelf aan dat ze na de kroeg wou. Daar wou ze met veel stotteren een advocaatje. Ze kon glimlachen en ja mijn vader was blij. Goed om hem zo te horen.

Vandaag ben ik in Laren geweest. Tuurlijk met het verhaal van mijn vader in mijn achterhoofd. In het zonnetje over de parkeerplaats heen door de deuren heen. Tja buiten een jas binnen een t shirt. Kwam binnen in de huiskamer. Ze reageerde op haar manier. Mijn naam tja kort of lang is een beetje lastig of was een beetje lastig.

Maar met de rollator naar haar kamer en overgestapt in de rolstoel. Tja lopend naar de kroeg. Zij redt het wel. Maar ik loop niet zo hard namelijk. De thee kan haar niet warm genoeg zijn. Of voelt ze het niet, mocht wel mijn koffie rustig opdrinken. Oh ja dat glaasje water voor mijn moeder was ook voor….

Het was weer anders dan gisteren en eergisteren. Elke dag is anders niet 1 dag is hetzelfde. Dat blijkt wel. Hoe valt het balletje in haar hoofd. Links of rechts. Is het een mooie dag of lastige dag. Dat is wat wij elke keer meemaken. Tja het is mijn moedertje wat hou ik toch van haar. Ook al is ze niet meer haar zelf eigen ik.. Ik die grote kerel die eigenlijk gewoon zijn schaduw is.

Het is niet meer makkelijk

22/01/2019

Ooit zong Frank B deze woorden.

Ik wil kontakt
Tussen jou en mij
Ik wil kontakt .

Daar heeft ie sinds een tijdje al een punt bij mij en eigenlijk bij mijn familie en vrienden ook.

Vandaag dus bij mijn moedertje geweest. Kwam letterlijk binnen glijden. Oh nee het was glad bij de oprit naar de parkeerplaats ach ja. Wat is erger in de sneeuw spelen op een parkeerplaats of achter het raam kijken hoe de sneeuw neerdaalt. Denk daar maar eens over na..

In de huiskamer aangekomen. Zat mijn moeder daar. Ze keek me wel aan. Maar dat deden ze allemaal. Contact graag. Hoi mam hoi.moedertje . Weet je wie ik ben. Niks geen sjoege geven. Eerder onrustig worden. Van de grote schaduw van mijn lichaam naast haar..Kan je helpen met haar eten geven. Tuurlijk wil ik dat. Bord pap voor de neus en ik bestond niet eens. Want ze had de lepel al stevig vast. Dat eigen willetje is er wel. Maar ja pap eten en iets minder dan de helft knoeien. Is toch wel knap vind ik.

Maar dan komt het. Ze schuift met stoel en al achteruit. Gaat ze staan of niet. Wat gaat ze doen. Rollator was de uitkomst. Helpen met staan. Anders zakt ze door haar beentjes heen. Staat achter die racewagen. Als ze begint te lopen op haar manier. Dan moet alles aan de kanten. Want stoppen nee dat kan ze niet.

In de kroeg waar ik haar naar toe heb gereden in haar rolstoel. Was het gelach van de andere tafels te horen en afleiding. Mijn moeder en ik of mijn broer en mijn moeder of mijn vader en mijn moeder of vrienden en mijn moeder. Zeggen allemaal hetzelfde.

We willen contact. Maar dat gaat niet meer. Het Contact gaat steeds lastiger. Het is niet meer makkelijk om langs te gaan. Het is de eer aan mijn moeder. Het respect wat we hebben voor haar. Haar de eer geven die ze ons jaren heeft gegeven. Het is hard.. Maar het is zo. Wat er in een jaar kan veranderen..

Als ogen konden spreken

Donderdag 17-01-2019.

Bijna een jaar zit u daar in Laren. Lopend kwam u toen binnen en dat lopen werd steeds lastiger. Praten tja dat is ook een feestje geworden. Al met al zijn we met zijn allen elke dag weer onder de indruk hoe het gaat met u.

De ziekte van Pick tja het vreet u op. Kan nu wel gaan uitleggen wat het is. Maar dat doe ik niet. Wij weten wat het inhoudt. U maakt het niet mee. Waar denk u aan. Waar bent u nu. Dat zijn vragen. Vragen die er zijn, maar helaas zonder antwoord. Want niemand kan een antwoord geven. Want het is eenmaal zo.

Maar er is 1 ding wat altijd spreekt. Uw ogen. Die ogen hebben elke keer weer een verhaal. Waren het een paar weken geleden nog ogen die fel waren. Nu op dit moment zijn het ogen die rust uitstralen. Tuurlijk heeft dat een reden. Omdat u nogal een eigen wil heeft. Best wel goed. Maar sommige dingen kunnen gewoon niet meer. Ook al zouden we dat wel willen voor u.

Medicijnen tja de 1 noemt het vergif de ander zoals ik. Zegt het is beter voor u. Want als iets niet meer werkt dan zijn er medicijnen voor om het te voorkomen dat het gebeurd. Dat u er dit zeg ik op manier stoned van wordt. Tja zolang er geen roze olifantjes voor bij komen en u geen eekhoorns met een paraplu ziet. Is het eenmaal zo.

Vandaag was het dus een rustig bezoek. Met voor mij persoonlijk een mooi verloop. Daar zal u denken. Heb je de medicijnen van je moeder. Nee dat niet. Maar dat er mooie dingen gaan gebeuren kan ik alleen maar voor me houden. Ook was u wel benieuwd wie die vrouw was. Tja Ma aan uw ogen ligt het dus niet. Geloof dat u vanmiddag of nu al het al vergeten bent. Maakt niet uit hoor. We houden allemaal van u..