Ik zeg namens vele bedankt

Mijn moeder leeft in een verzorgingshuis, daar is zij omdat ze de ziekte van Pick heeft. 3jaar geleden brachten mijn vader en ik haar naar binnen door de deuren heen. De deuren die voor haar nog 1 keer open zullen gaan.

De wereld achter de deuren is een andere wereld. Een wereld die vele niet begrijpen. Ik wel en met mij anderen ook. Het afgelopen jaar is een jaar om snel te vergeten. 10 maart 2020 was ik daar nog zonder mondkapje, paar dagen later ging het huis op slot. Na die dag heb ik mijn moeder nog 5keer gezien ,de rest van het jaar..

Dan ben je familie mantelzorger aangewezen op personeel. Die je moet vertrouwen, ze zorgen voor mijn moeder of uw naasten. Kan er heel veel over gaan zeggen of iets verzinnen.

Maar ik zeg bedankt tegen de mensen die voor mijn moeder zorgen, bedankt tegen de mensen die voor andere naasten zorgen. Ze moeten veel doorstaan. De zorgen bij het personeel is ook aanwezig, zij zorgen ervoor dat wij geen zorgen hebben. Maar ik weet wel dat de mensen die zorgen ook zorgen hebben.

Kan alleen maar hopen. Dat er snel een einde komt aan dit verhaal. Het verhaal van corona, zal een spuitje helpen dat wij of ik weer naar mijn moeder kan. Zal het weer zover komen. Dat vraag ik me af. Zal mijn moeder het begrijpen, ik weet het niet.

Maar voor alle mensen die zorgen voor mensen in verzorgingshuizen, kan ik alleen maar dit zeggen..

Dat was dolletjes zeg..

Als je ergens blij van wordt. Dat je de sleutel omdraait van een truck waar ik niet zo blij mee was, wordt je vrolijk en baldadig. Een soort bevrijding is het dan. Als je dan ook nog naar je moeder gaat in Laren. Nou feestje ..

De zon scheen eindelijk weer eens. Zou het zonnetje ook binnen schijnen, zou ze vrolijk zijn. Allemaal vragen en nog geen antwoorden. In het kader van #nietverleiden is het gelukkig nieuwjaar er niet meer van gekomen, sorry dames. Maar daar zat mijn moeder. Hoi moeder ze keek me aan, eh gaat niet mee , Ga maar weg. Ja maar ik heb dorst. Nee ga maar weg.

Eh neem haar gewoon mee hoorde ik een stem achter me zeggen. Nee het was niet een duiveltje op mijn schouder. Dus rem eraf en samen door de gang heen. Vergeet ze dan echt alles zo snel. In de kroeg doe maar wat fris. Zal de deur open zetten, die begreep ze niet. Ik haar wel. Dan weet je het al. Drinken op effe vragen wie ik ben. Vraagt ze uit het niets. Hoe oud ben je nu dan. 47 jaar ze keek bedenkelijk, wat gaat er in dat hoofd rond nu.

Maar goed , ik was dus de vrachtwagenchauffeur, altijd weer en nog steeds. Drinken op. Breng je me naar beneden. Dan weet ik het wel. De 5 min zijn weer om. Stil duw ik haar weer door de gang heen. Zet haar rolstoel op de rem, geef haar een kus. Je mag wel gaan. Oké doe ik. Morgen komt ….

Buiten loop ik mijn schaduw achterna. Mijn schaduw loopt sneller of gelijk. Maakt niet uit, elke keer is het weer vreemd om naar buiten te lopen. Wetend dat er een dag komt. Dat de deuren nog 1 keer open en dicht gaan. Alleen we weten niet ach laat maar. We gaan het mee maken..

Tja

ik ben boos.

28-10-19

Het is de maandag na een weekend, waarin ik een mail kreeg, die zo duidelijk was. Dat ik hem niet hoef te laten zien. Maar mijn moeder was gevallen.

Vandaag in Laren geweest, ja een keer op maandag omdat het zo was eigenlijk, ok mijn vader wou een stukkie fietsen eh 50km maar of meer. Maar goed in overleg gisterenavond, vroeg hij kan je maandag gaan en gelijk erachteraan. Was er vandaag maar ik werd gelijk bij binnenkomst weg gestuurd. Dus ik vandaag ook naar binnen toe, oh nor virus, niet goed, wel op de begane vloer maar niet daar waar mijn moeder zit, nog niet zeg ik dan. Vreemde gezichten keken mij aan, ik kan de meeste mensen wel daar.

Ik werd dus ook weg gestuurd door mijn moeder, ze weet het zelf niet meer, dat weet ik zeker, maar mijn denken is in werking gezet, is ze zo omdat ze geen bekend verzorger om haar heen heeft. Invalkrachten, uitzendkrachten, noem het maar op. Lekker makkelijk he, de manager moet op de centen letten, want zijn eigen salaris moet wel op orde blijven he, dat de mensen die de zorg nodig hebben, geen aandacht krijgen, maakt een manager echt niet meer uit. Trouwens de regering ook niet toch. Het is een groot geheim, wat erboven in de top rondgaat.

Maar mijn moeder die mij heeft verzorgd van kleins af aan, verdiend nu de zorg die ik haar gun, de zorg die ze nodig heeft. Om tot een goed einde te komen, dat ze gevallen is van het weekend. Kwam door pure onwetendheid van personeel, ze is in bed gelegd en in de nacht uit bed gegaan om water te pakken. In de computer of in een boek, staat van elke bewoner omschreven wat ze willen! Want iedereen wil het anders, niemand wil hetzelfde. Mijn moeder wou alleen maar een beker water naast haar bed, heel simpel eigenlijk, stond geschreven in het boek. Dat mensen het verdommen om het te lezen, kunnen die mensen niks aan doen. Want tijd is geld he meneer de manager. Maar mijn moeder verliezen door haar ziekte kan ik accepteren. Maar door iets wat anders kan en door een val. Wat voorkomen kon worden. Dan vraag ik me af wat er dan gebeurd.

De regering schreeuwt al jaren, dat de zorg beter moet, maar nee hoor de zorg wordt slechter. Vast personeel gaat lopen, omdat de salarissen achter blijven, waardering krijgen deze mensen niet. Ja van de bezoekers wel, maar niet van de mensen. Waar ze het van moeten krijgen. Vraag me wel eens af, wat mensen doen, die jaren mensen hebben gekleineerd, in een hoek hebben gezet. Als die mensen hun vader of moeder binnen moeten brengen en in spanning moeten gaan leven, wanneer hun vader of moeder naar buiten wordt gebracht. Zouden ze dan spijt hebben. Zouden ze dan ook elke dag voor zorgen dat er bezoek komt. Zijn ze dan ook nog zo spijkerhard.

Nee het klopt gewoon niet, mensen die lijden aan dementie, daar waar volgens de regering alles onder valt, zelfs de regering weet niet eens hoeveel vormen en uitvoeringen er zijn. Deze mensen die zorg nodig hebben, persoonlijke zorg van mensen die dat nodig hebben. Niet krijgen, neem ik de mensen die daar verantwoordelijk voor zijn erg kwalijk. Waarom is geld zo belangrijk als een mensenleven, aangenaam kan worden gemaakt, herkenning is mooi, praten is mooi. Daar kan geen geld tegen op.

Ik weet zeker dat vele mensen zich herkennen in dit verhaal, het gebeurt overal. Overal zijn er managers die denken te weten wat de zorg precies inhoudt. Tja een slager in een groentewinkel neer zetten werkt ook niet he.

Achter de deuren is echt een andere wereld..

Het is donderdag 22-8-2019.

ik reed op mijn gemak genietend van het zonnetje naar Laren toe. Dat is genieten en vele mensen doen dat niet op de weg, Ze hebben haast,sorry ik niet. Dat mensen niet allemaal hetzelfde zijn is bekend.

ik parkeerde mijn wagen netjes achteruit in en liep eigenlijk best wel relaxt naar de ingang, voor de ingang sprak een man mij aan. Mooi weer om effe te wachten is het. jazeker meneer, ik bleef uit beleefdheid even staan. Ja onze moeder wordt hier geplaatst, ze kunnen haar niet meer goed verzorgen. Mijn moeder zit hier sinds begin 2018 en wij zijn heel tevreden over de verzorging.

ik liep verder door de deuren heen, kwam in de andere wereld, Dat zullen de mensen die achter mij aan liepen, gaan beamen. De andere wereld, waar de mensen niet door hebben of gewoon snel vergeten, wat voor een puinhoop het is buiten op straat. lopend door gang heen naar de huiskamer.

Zit mijn moeder daar, was hier op dinsdag ook al, zou het beter gaan. Haar hand ging de lucht in, maar haar woorden waren. Met jou gaat ik niet mee, oh nee gaan we niks drinken dan of effe naar buiten toe. Ze twijfelde ik niet, nam haar mee. Dan zit ze in haar rolstoel en loop ik erachter, blijft een vreemde gewaarwording, Het is eenmaal zo.

In het restaurant, waren haar handen heel snel in de vorm van een kommetje, ja een kommetje met het gele spul en slagroom. Ik aan de koffie, ze zegt niet zoveel tegen mij, alleen dat ik mijn koffie moet opdrinken, ik mis mijn moeder gewoon, mijn eigen echte moeder. De vrouw die bij ons in het midden stond, Mis haar steeds meer, ook al weet ik wat ze heeft.

Ik reed haar terug. Liep weg met een gevoel.

Een goed gevoel

Donderdag 1/8/2019

Aad zei het vorige week al. Alex neem je weer eens poffertjes mee voor daar bij je moeder. Nou was het een beetje warm vorige week.

Maar vandaag kon het. Laden in Ridderkerk bij cerilia ook wel Jan Pannekoek genoemd dat klinkt beter. Gewoon vragen en 2 dozen poffertjes mee. Nadat ik mijn vrachtwagen had geparkeerd nam ik de 2 dozen onder mijn arm en liep naar mijn personenwagen.

Op naar laren, steeds weer kijken mensen vreemd op als ik met 2 dozen onder mijn arm binnen kom. Maar dat doet mij niks. Loop door de deuren heen naar de afdeling van mijn moeder. Blije gezichten en dankbaarheid van het personeel en van het weekend van de bewoners. Mijn moeder zal het niet eten. Maar ze zat daar.

Ze zat daar in haar racestoel achterover. Maar mijn stem deed haar opveren. Haar hand ging de lucht in en knielde naast haar neer. Hoi ma. Gaan we wat drinken. Eh ja is goed. Steeds elke keer weer dezelfde vraag. Loop als een kleine jongen achter haar rolstoel. Ben jij niet degene die schrijft ja dat ben ik. Leuke en mooie verhaaltjes zijn het. Plaats vervangende schaamte nee hoor. Altijd leuk om dat te horen.

Mijn moeder heeft weer eens iets gedaan. Een pleister midden op haar voorhoofd. Zelf merkt ze het niet en weet ze het niet meer. Lijkt me raar. Effe wat drinken en nadat ze naam goed had geraden (lol) moest ik haar weer terug brengen. Het is niet anders.

Nadat ik haar weer neer gezet had. Loop ik weg, even langs haar kamer, misschien om dat kastje wat ze heeft terug gekopt. Rubber om heen maken. Ach nogmaals werd ik bedankt voor poffertjes. Ja Aad ik heb een goed gevoel in mij lijf. Zo loop ik door de gang heen. Nu ben ik weer buiten. Daar waar je denkt. Waren de mensen maar zo dankbaar als je wat doet voor ze. Heel vreemde gedachte dat dan weer wel. Maar mijn leven gaat verder..

Het is zoals het is.

Vandaag dinsdag 23/7/2019.

Rijdt ik rustig aan naar Laren toe. Ben mooi Op tijd en eigenlijk weet ik het al. Of beter wist ik het al.

Lopend door deuren heen. Denk heb ik geluk vandaag, heeft ze de dag vandaag dat het balletje in haar hoofd de juiste kant opgerold is. Het was 50%kans maar dat was een tijdje terug . Tegenwoordig is het 20%kans dat ze weet wie ik ben. Het is vreemde gedachte van mij.

Maar mijn gedachte werd dus waarheid. Ze keek me aan. Toen ze uit de huiskamer werd geduwd. Er is bezoek voor je. Haar eerste reactie nee die kan niet. Op de vraag gaan we wat drinken. Ja dat wel. Met nadruk op drinken. Dan stemt ze toe. Net zoals je ga je Slapen. Dan valt het woord slapen op. In het restaurant geef ik een aanzet. Tot mijn naam. Ze kopt hem in 5 min later weet ze mijn naam niet meer.

Het is zoals het is. Stilstaan is geen optie. Doorgaan met je eigen leven wel. Mijn moeder heeft het nou eenmaal en dat zal alleen nog meer gaan aftakelen, steeds meer zal ze anders worden. De moeder/oma die ze ooit was. Die is ze niet meer. Maar in gedachte zeker nog wel. Daarom blijven we op bezoek gaan. Ook weten we het. Ze is niet meer de vrouw die ze ooit was..

Waar was u vandaag met uw gedachte.

Ik liep de huiskamer in, ik hoorde om mij heen, kijk een lekker bakje vers fruit voor u en u en daar u ook. Behalve voor mijn moeder. Hoorde zij de woorden die werden gezegd tegen haar medebewoners. Ze leunde voorover, haar handen om haar enkels heen, raar gezicht.

Haar blik toen ze opkeek, was niet de blik die ik haar ogen kon van de laatste keer, rare blik in haar ogen, minder levend zeg maar. Herkende u mij, toen ik neerknielde bij uw rolstoel, dat grote lichaam, met al die plakplaatjes, waar u ooit van zij, 1tje is genoeg hoor. Het werden ermee, waarom elk plakplaatje heeft een verhaal, ook uw plakplaatje die er komt zal een verhaal hebben, over u.

Ik bleef even naast u zitten, waar was u gedachte, ergens waar ik niks vanaf weet waarschijnlijk, was ik er toen al, nee denk ik. Hard nee hoor begrijpelijk, heb naast u rolstoel gezeten, u wenkte mij weg, ga weg, ga weg jij. Keek om mij heen, geen herkenning van enig personeel, oh is hier de vakantietijd ook begonnen, natuurlijk.

Lieve moeder,

Het was vandaag kort. Kort omdat het niet langer was.

Ik begrijp het en de moeite die ik ermee hebt, tja die zijn voor mij.

U zal het nooit weten, of te weten komen.

Want het woord begrijpen is een woord net zoals het woord goed een woord is om me te verbergen.

Nooit zullen we meer praten over de dingen die we deden, omdat het eenzijdig wordt, mijn verhaal.

Het is de wereld waar u bent, de wereld die wij met zijn allen niet zullen begrijpen, wel willen begrijpen, maar nooit kunnen begrijpen.

Mijn moeder zal het niet weten allemaal..

 Donderdag 27 juni 2019.

Het kwam zo uit dat ik een keer op donderdag naar mijn moeder ging, ach het maakt mij niet uit. Want de vraag wordt steeds sterker, hoe is het met haar vandaag, ja vandaag en niet morgen dat weten we niet.

Lopend in het zonnetje over de parkeerplaats, door de deuren heen, groet de dame achter de receptie, dag meneer dag mevrouw, zo hoort het toch, door de boekenkast heen, loop ik de gang door, na een gesprek met een toffe medewerker, herken ik mijn eigen dwarsheid nee mijn eigen gedachte, we zijn allemaal mens, regels worden gemaakt door mensen, die denken dat regels van een aantal jaar geleden gewoon in het heden nog werken. Simpel gezegd, het personeel moet geld verdienen voor de mensen die het schijnbaar nodig hebben, de zorg tja toch niet belangrijk, de mensen gaan toch niet lopend naar buiten, nee meneer de manager en alles wat daarboven leeft, verzorgen van de mensen staat op nummer 1 bij uw personeel, geld verdienen doet u maar anders.

Op een moment zeg ik, gaat maar eens bij mijn moeder kijken, hij loopt mee. Zie mijn moeder daar zitten, kniel naast haar nee en zeg hoi, geen reactie, hallo zeg ik, draait ze haar hoofd naar mij toe en kijkt mij aan, wie ben ik vraag ik haar, effe denken ja daar was mijn naam weer, ze had niet door dat ze in dat ding zat, ze weet het gewoon niet meer. Maar de rem eraf en naar de kroeg, het bekende recept, ach weet ze wel dat er ook nog andere dingen zijn, weet ze dat wel. Hele zinnen zegt ze niet meer, op de vraag wie er gisteren was geweest, was ze duidelijk, haar vader, wat dan weer mijn vader is, ze weet niet meer dat mijn vader haar man is dus.

Het is vreemd maar waar, ze weet niet veel meer, het zal ook niet meer worden. Ze krimpt in elkaar, dat is waar. Hoe lang dit nog zo gaat weet ik niet, wil ik het weten nee is het antwoord. Was er niet meer om te schrijven, nee er is niet meer, wacht wel eens op een vraag, hoe is het met jou dan, die vraag komt niet meer.

Nee jij maar hij…

Eens in de zoveel tijd doen we dat. Mijn vader en ik spreken dan af om samen te gaan. Meestal op zondag zodat mijn vriendin ook mee kan. Vandaag was het hemelvaartsdag dus ook een zondag.

Had met mijn vader afgesproken. Wij zijn al in de kroeg. Eens kijken wat er dan gebeurd als ze binnenkomt. Niet spannend maar wat er gebeurde was voor mij persoonlijk erg mooi. Ze had een glimlach op haar gezicht. Ze zag ons zitten en herkende ze ons. Ja dat wel alleen namen tja nou dat dus.

Ze had vandaag een goede dag. Beetje lol erin en als eerste zei ze al. Je moet een foto maken . Van mij en hun 2 ok. Voor in het boek. Echt waar zo bijzonder.

Toen zei ze. Tegen mij. Morgen kom jij toch. Neem dan gelijk de rolstoel mee. Geloof dat je daar constant in zit. Ok zei ik. Maar dan komt de ongein van mijn vader en mij. Niet leuk voor iemand die het niet zo goed kan volgen. Ach misschien lijkt dat wel zo. De ene dag is zo en andere dag weer anders.

Ruim die zooi nu maar op. Breng mij maar naar huis. Gezamenlijk liepen wij naar de huiskamer toe. Je weet gewoon wat daar kan gebeuren. Spijtig genoeg zijn er enkele mensen overleden. Je weet dat het kan gebeuren maar toch is het vreemd. Mijn vader en ik hebben de boel niet op stelten gezet maar toch . Bij het weg gaan. Zei ik tegen mijn moeder. Hij komt morgen toch. Nee jij maar hij niet. Uiteindelijk zal morgen toch mijn vader gaan. Misschien is ze het vergeten en dat is niet misschien maar gewoon zeker..

Achter de deuren gebeurd ….

Mooie zonnige zondag vandaag de 24ste februari. Dat neemt niemand ons af. De mensen achter de deuren. Tja ze zien het wel. Dat de zon schijnt maar niet voor iedereen schijnt de zon mooi.

Ik liep door de gang heen en dacht neem gelijk de rolstoel voor mijn moeder mee. Maar tot mijn grote verbazing. Lag zij op bed. Was ik te laat nee dat viel wel mee. Ze zag mij en zei gelijk ga met jou mee. Officieel zou er dan een alarm af moeten gaan bij de verzorgende medewerkers want er is een bewegingsmelder. Dat is voor als mijn moeder uit bed zou gaan. Nou dat ging ze ook. Met hulp van mij.

Lekker even wat drinken. Ik zei tegen haar de zon schijnt lekker. Maar ze wou niet mee naar buiten. Een nieuwe vrouw. Die er pas zit daar. Daar schrok ik niet van. Maar die vrouw wou de deuren door. Dat gaat niet. Zielig nee dat is het leven achter de deuren. Maar mijn moeder was me zat. Ze wou slapen. Dan rij ik haar terug naar haar kamer.

Ik help haar uit haar rolstoel. En daar ging de deur open. Eh goedemiddag. De dame had alarm gehad. Oh spannend verhaal lekker kort. Ik gaat rustig verder met mijn moeder in bed leggen. Ja buiten dat ik chauffeur/blogger dan ben ik nu ook nog een verzorgende. Met liefde dat wel.

Ben nog samen met die dame (jannet) opzoek gegaan naar de vrouw die overstuur was. Het is vreemd. Mijn moeder in rust in bed. Maar het gaat altijd door daar. Dat bedoel ik. Het gaat altijd door. De mensen die aan het werk zijn daar. Rusten pas als ze buiten de deuren komen. Maar kan me heel goed voorstellen. Dat de gedachte blijft.

Dat er mensen tekort zijn. Dat er iets niet klopt met het meldingssysteem dat zijn dingen die opgelost kunnen worden. Maar niet door het personeel van de afdeling. Die zijn er voor de bewoners. Nee de andere problemen daar zijn andere mensen voor. Die lezen dit misschien wel. Zou graag eens een bak koffie met ze drinken. Om ze eens mijn gedachte te geven.

Achter de deuren gebeurd altijd wat..