Wel met een mondkapje hoor

20-08-20 donderdag.

Alex wanneer ga jij weer eens. Tja lastige vraag voor mij. Omdat ik met teveel mensen in aanraking kom. Voel ik me eigen een gevaar voor de zwakkere mens onder ons. Dit kan mijn eigen gedachte zijn en mijn eigen keuze. Zouden meer mensen eens moeten aan denken.

Maar goed. Ik dus naar laren vandaag. Kom bij de ingang, een eigen mondkapje meenemen anders te koop hier voor 1 euro hoppa , helemaal gelijk. Zorg voor je eigen bescherming en die voor andere. Kleine moeite en geen discussie mogelijk.

Lopend door de deuren heen. Besef ik me dat ik in andere wereld kom. Dat het corona virus nog steeds niet weg is. Wat een ruimte. Loop door de gangen heen. Hoi alex gaat het goed met je. Tja Alex met een mondkapje op. Succes hoor. Op de afdeling vreemde gezichten en ook bekende hallo en hoi.

Hoi moeders gaat je mee , gaan we wat drinken. Ze knikte en ik met mijn mondkapje haar duwen. Gewoon omdat mijn armen geen 1,5m lang zijn. Doe maar een vruchtensap, nou dat ging erin. Ze wist nog wel nadat ik de letter A had gezegd. Dat ik Alex moest zijn. Wat deed Alex dan. Vrachtwagenchauffeur. Toch wel een beetje trots weer. Maar als haar drinken op is. Krijgt ze toch wel een beetje haast.

Breng me maar terug. Sorry moeders. Je bent jezelf niet meer, al een hele tijd niet meer. De corona shit ellende heeft het contact kapot gemaakt. Het heeft te lang geduurd , u bent verder achteruit gegaan. Begrijpen we allemaal. We hebben er vrede mee. Hoop alleen dat iedereen verstandig is en dat de deuren open blijven gaan..

Na 4 maanden en 5 dagen

Het is na een lange tijd. Van afwachten dinsdag 15-7-2020. Ja 4 maanden en 5 dagen geleden zag ik haar voor het laatst. Iets met corona en het verzorgings huis wat begrijpelijk op slot ging.

Al die maanden goed contact met de verzorging gehad. Een band van vertrouwen opgebouwd. Dank daar voor. Maar vandaag heb ik de moed verzameld. Ja moed verzamelen, zegt deze grote kerel met zijn tattoos.

Ik was mooi optijd klaar. Om 13.45 je eigen melden. Eh inschrijven. Ja ook ik. Terwijl je met naam en toenaam geristeerd staat al zolang mijn moeder achter de deuren zit. Maar goed doe gewoon wat me gezegd wordt. Doe braaf een mond kapje op. Heel braaf. Nog een mooi gesprek gehad buiten. Maar dan mag je naar binnen.

Voor de schuifdeuren blijven staan. Omdat er altijd weer mensen zijn die niet braaf zijn. Ondertussen zie je het personeel wat overal vandaan komt en zonder mondkapje naar binnen en buiten loopt. Langs komen. Vraagtekens ja zeker.

Het blije gezicht achter de receptie, jou herken ik zelfs met een mondkapje op. Welke weg mag ik bewandelen. De gewone weg. Door de deuren heen. Hallo andere wereld, het was een beetje veranderd. Maar goed loop de gang door. Op een pilaar hangt een brief.

Blijf hier wachten hulp eh personeel komt zo. Oke braaf dat ik ben wacht netjes. Wacht en wacht nog langer. Komt er een dame aangelopen. Met een dienblad. Ah die werkt hier. Hoe gaat dat in werking hier. Oh loop maar door. Doe ik dus.

Loop gelijk door naar de kamer. Doe de deur open. Donker in haar kamer , ze lag te slapen . Bam klein klapje in mijn gezicht. Ach ze lag zo lief te slapen. Dat ik maar gevraagd heb. Hou effe een papiertje bij haar neus. Als het papiertje heen en weer gaat is het goed.

Wat heeft dan voor een zin om je inteschrijven terwijl niemand er naar kijkt. Het gaat veranderen dat wel. Maar ondertussen lopen er mensen rond daar. Tja 4 maanden en 5 dagen. Er kan een boel veranderen of mijn moeder veranderd is. Daar weet ik het antwoord al een beetje op. Maar dat wil ik zelf meemaken. …

Inge BEDANKT. Namens mijn moeder.

28/6/20                                                                                                      Almere.

Er zijn soms dingen die gebeuren, waar ik, mijn vader en ook mijn moeder van balen. Want afscheid nemen bestaat niet, op dit moment wel heel letterlijk genomen ook.

Ik neem u mee naar het begin dat mijn moeder door de deuren heen liep, het was toen vreemd, je laat iemand achter waarvan je weet die komt er nog 1x uit, maar niet lopend. Je gaat dan elke week een paar langs, door de deuren heen, mijn moeder leeft daar, word verzorgd door het personeel wat daar aan het werk is. Wij als familie zijn een kliek, wij steunen elkaar en als je dan mensen hebt, die je begrijpt wat je bedoelt, mijn moeder een gevoel geeft, van vertrouwen, ja Inge jij was dat persoon ook.

Nu stappen we naar het jaar 2020, iets met corona ellende, 10 maart kwam ik voor het laatst door de deuren heen, het was niet anders, maar dan vertrouw je op het contact, via de sociale media en telefoon, vooral mijn vader belde begrijpelijk heel veel, Inge gaf hem een goed gevoel. De regels werden aangescherpt tot de dag van vandaag nog niet door de deuren heen gelopen. Maar op 1 juli is dag dat Inge ons gaat verlaten. Ze gaat om een aantal redenen weg van de afdeling, diepe buiging voor haar. Want zij bracht mijn moeder rust, altijd weer die glimlach bij dat mensje. Goud gewoon.

Afscheid kunnen we niet nemen van Inge, raar maar waar. Want per 6 juli mogen we weer op gepaste tijden naar binnen toe, hier is een rooster voor gemaakt, willen we met mijn moeder wat drinken, dan moet ik daar een afspraak voor maken, schijnt de zon heerlijk buiten, moet ik daar een afspraak voor maken, zodat we dan buiten kunnen gaan met mijn moeder. Zijn we dan binnen de deuren, mogen we niet een gesprek aangaan met het personeel, u raadt het al, daar moet je een afspraak voor maken. Oh ja ten aller tijde afstand houden en als je dichterbij komt dan natuurlijk een mondkapje.

Dus lieve Inge, ik had geen afspraak kunnen maken voor afscheid te nemen, want het is nog geen 6juli. Raar maar waar zeg. Mag ik je bedanken namens ons allemaal, voor de ongein, de liefde en het luisterend oor. Weet zeker dat wij elkaar nog gaan tegenkomen, maar het is wel vreemd om niet bij je afscheid te zijn, mijn moeder zal het onwaarschijnlijk niet gaan begrijpen. Maar ik weet het zeker, zij zal je ook gaan missen. Maar ook je collega’s ach voordat dit een treurverhaal wordt.

De corona heeft meer kapot gemaakt, dan men liefheeft, doet mij zeer om te lezen dat mensen denken dat er niks meer aan de hand is. Maar ondertussen mag ik mijn moeder op gezette tijden zien en hoop dat ik het gaat redden, ja mensen de verzorgingstehuizen zijn open he, nou niet allemaal. Dat is de keiharde waarheid, net zo dat het keihard is dat Inge weg gaat, balen gewoon.

Groetjes Rob, Dien, Marcel en Alex.  

Mijn vader vriend maatje

Mijn vader.

De man die mij meenam uit het ziekenhuis toen ik net een paar dagen op deze wereld was. In een deken gewikkeld liep hij met mij naar buiten toe. Die man leerde mij met klapband hoe ik mijn fietsband moest plakken.

Die man was en is nog steeds sportief. Ooit was ie scheidsrechter in het mooie handbal spel. Hij floot ooit mij 1 keer. Ja het geintje wat ik uithaalde leerde ik van mijn grote voorbeeld. Ja mijn vader.

Wie bracht mij naar het station toen ik opgeroepen werd voor de diensttijd. Ja hij wou zeker weten dat ik weg was. Of was ie trots. Ik weet ik had de tranen in mijn ogen staan.

Was hij de man die toen scheurend op de fiets aankwam. Toen hij gebeld had. Alex heeft een ongeluk gehad. Ja dat was hij. De hele dag bleef ie bij mij. Die man was een kerel van woorden. Kan er lang over praten. Maar hij was een legende in de bouwwereld. Maar kwam niet aan zijn zonen. Weet zeker dat zijn zonen er zo ook over nadenken. Kom niet aan hem.

De laatste jaren. Een man met een verhaal.De zorg voor zijn vrouw onze moeder. Wij wisten het lang niet, er gebeurde veel. Wij zagen het niet. Tot die ene dag. Mijn vader was moe en zei Alex help mij.

Tot op de dag van vandaag ben ik trots op die man. Mijn vader. Hoe ie het doet. Wat ie doet. Altijd bezig zijn maar ook zijn rust nemen. Die man is mijn vader. Mijn vader die net zoals mij gerust erin is. Dat mijn moeder ziek is , dat zij ooit ergens lopend naar binnen ging. Hoe ze naar buiten komt ooit. Dat weten wij ook.

Maar mijn vader en ik praten en praten veel. Bellen en lol en serieus aan de phone. Het kan gewoon. Want hij is mijn vriend maatje en bovenal mijn vader. Hou van jou pa en ik lijk steeds minder op jou. Of juist wel. Lekker belangrijk. Ja toch..

Is internet de grootste fout.

Ik had vroeger een vriend op school zijn naam was Nimmo, hij had een grote bos kroeshaar, hij hoorde gewoon bij ons, bij ons op de flat woonde Ronald, de honkballer van H.C.A.W in Bussum, hij was een donkere Antilliaan, mijn grote vriend toen ik klein was. Mijn ouders leerde mij er is geen onderscheid tussen wie dan ook.

Er was toen geen internet, mooie tijd was dat. Gewoon buiten spelen, ravotten met je vriendjes en op tijd thuis zijn voor het eten, wel standaard je handen wassen, dat werd ons gewoon aangeleerd. De lp van ome Bob Marly draaide regelmatig op de platenspeler, beregoede muziek, heb de lp nog steeds. Mijn vader werkte in de bouw, daar waren de beste collega’s de Turken, mijn vader deed veel voor hun, en hun voor mijn vader, als kleine jongen ging met hem mee en het was altijd feest.

Op de middelbare school, was er eerder bonje tussen de normale jongelui en de jongelui die dachten alles te zijn omdat papa en mama rijk waren, we maakten ons niet druk over waar je vandaan kwam. Uiteindelijk was iedereen gelijk daar. Na de middelbare school, werken en leren. Wat een lol zeg uitslapen 1 dag in de week. Ik werd uiteindelijk toch nog chauffeur, nog steeds geen internet, dus ook geen filmpjes van zware ongelukken, nee geen informatie die sneller was dan de berichtgeving zelf.

Sprong in de tijd, tijdens mijn buiteland rijden, een Turkse collega, theedrinken langs de snelweg het was gewoon verplicht aansluiten, Frans praten tegen een Duitse Fransman was lol, omdat ie dan rood aanliep, de ongein was gewoon heel normaal, nog steeds geen internet.

Ouders leerde hun kinderen wat respect was, zo niet dan effe met de harde hand, was of is daar wat mis mee, nee, in die tijd was er de dienstplicht, was daar wat mis mee, nee zeker niet. Toen kwam de grootste vervuiler en onruststoker in het leven.

Er kwam internet, de wereld op zijn kop. Informatie op zoeken over de hele wereld heen, het was toch wel mooi, maar ook de beelden van moorden, alles kwam voorbij. Tegenwoordig is het klaagbaak over van alles en nog was, drie maanden over corona en nu is de tijd voor racisme.

De scholen moeten meer aandacht of zelfs lesgeven over racisme, is dit niet een taak voor de ouders vroeger wel. Standbeelden worden omvergetrokken, omdat ze in een heel ver verleden iets met slaven hadden. Op internet gaat alles als een vuurtje rond, de wereld op zijn kop, zo onderhand denk ik moet ik dit wel schrijven, straks word ik nog aangeklaagd ook. Maar het is heel simpel, ik ben opgegroeid met niet lullen maar werken, niks mis mee, vuile handen kon je toch wassen. Vraag me wel eens hoeveel van de schreeuwers tegenwoordig, was is hun verleden. Want waarom wordt er door een stelletje hersenloze oproerkraaiers alles op racisme gegooid, ik voel me gediscrimineerd, omdat ik blank ben en een mening hebt, ik snap de schreeuwende mensen niet, ik snap ze niet.

De grootste boosdoener in het leven is internet, waar of niet.   

Kan over van alles…

Het leven is toch te mooi om ruzie te maken, alles gebeurd met een reden. Dat is toch zo. Dat de wereld beheerst word, door mobile telefoons is toch niks nieuws, ze filmen wat af. Alleen nooit de oorzaak.Dat is een beetje jammer.

Morgen is het 2e pinksterdag, een heugelijke dag voor vele mensen, die zich eigen al vanaf 14 maart niet hebben kunnen vermaken. Ze werden bruut gestoord in hun levensstijl, want elke avond uiteten en elk weekend in de kroeg hangen, tuurlijk zaten ze in februari al op het terras.

Dat mensen nu een heleboel geld gespaard hebben, is te verklaren, weet u het al. Ach zou er kunnen gaan schrijven. Doe ik lekker niet. Zou ook over een Boa kunnen gaan schrijven, daar gaat ik mijn tijd niet aan verspillen, want een Boa moet eens accepteren, dat ze nergens voor , laat maar. Praten en cursus sociale omgang zal aan de basis kunnen staan van succes voor de Boa.

Waarom is er weer zoveel aandacht voor de rellen in Amerika, is dat niet de taak van een president om dat op te lossen, nee dat doet die meneer niet, omdat ie zelf een puntje puntje is. Ik schrijf daar niet over ..

Nee waar ik wel over schrijf, dat is een heerlijk bakkie koffie, thuis dat dan weer wel. Want waar is de koffie het lekkerst, ja thuis, hoef ik niet de hoofdprijs voor te betalen, bij een benzinepomp, of op een jawel vanaf morgen op een terras. Denk na wat u gaat doen op 2e pinksterdag, want niet alleen de terrassen zijn open, ook de meubelboulevards, de grote geel blauwe doffe ellende.

Maar ik blijf gewoon thuis, gewoon thuis. U ook..

Hoe lang of hoe langer nog

10 maart zag ik u voor het laatst in levende lijve. U gokte wie ik was. Want dat was toen al wat. Ik was mijn vader en mijn vader was uw vader en mijn broer was… Zo kan ik doorgaan.

U weet niet wat er aan de hand is buiten de deuren. Uw vraagt zich niet af, of juist wel. Waar is die kale chauffeur eigenlijk. Die chauffeur vraagt zich af. Hoe lang nog eigenlijk. Tuurlijk wordt er aan gewerkt. Maar nu gaat er nog meer open.

Open ja maar we horen niks over de verzorgingshuizen, dat er 1 persoon naar binnen mag. Nogal logisch is dat ik dat niet ben en ook mijn broer niet. Daarom maak ik me zorgen, want er zijn nog steeds brandhaarden in dit land. Blijkt wel als de druk te hoog wordt. Dat mensen gaan zwikken. Zorgen de mensen ervoor dat ik mijn moeder nog langer niet gaat zien.

Dat mensen iemand afbranden die zijn moeder heeft verloren. Ja ik schrijf de premier. Ik vind dat respectloos, ook die man heeft voor zijn moeder gezorgd, snappen mensen wel wat wij meemaken. Snappen mensen wel dat ook ik mijn moeder niet zie. Is dat reden om iemand af te branden.

Ja ik mis mijn moeder, op afstand lees ik dingen en reageer daar op. Krijg dan reactie terug en de laatste woorden, waren hoe is het met jou. Kan wel zeggen goed. Dat zei ik ook. Maar deze grote kerel met die kale kop en tattoos heeft ook gevoel. Ja gevoel. Ik mis mijn moeder. Tuurlijk is zij ziek en tuurlijk is dat al langer. Maar haar zien en denken shit dat gaat zoals het gaat.

Het zal lastig worden om haar te zeggen wie ben ik. Zal zij het nog weten. Dat is een vraag zonder antwoord voorlopig.

Iedereen is mens..

Nederland het land van vrij meningsuiting, het land waar je mag wie je bent en zeker met een eigen mening. Tuurlijk schop ik wel eens figuurlijk tegen iemand zijn gedachte. Dat doet iedereen wel eens.

Het woord respect voor elkaar hebben is het belangrijkste, maar soms is dat woord tegenwoordig ver te zoeken. Loop je hand in hand met je vriend. Krijg je klappen. Vaar je met een kano door de gracht heen. Krijg je opmerkingen, daar zeg je wat van en je wordt gestoken met een stuk glas.

Waar gaat dit heen. Waarom mogen mensen die gevoel voor elkaar dat niet meer tonen. Ik heb vrienden en vriendinnen die van elkaar houden, maar ook van het zelfde geslacht houden. Ik noem ze niet bij naam of geaardheid omdat het mensen zijn. We zijn allemaal mensen.

Ik kan het gewoon niet begrijpen wat er gaande is. Waar is de opvoeding. Er zijn mensen die erop hameren, het woord respect bij brengen. Werken voor hun centen om een spelcomputer te kopen. Echt niet op straat hangen. Maar werken.

Het is niet een plaatselijk probleem. Maar mensen accepteer geen zinloos geweld. Niet via internet en helemaal niet op straat. Respect geven is krijgen, respect krijg je niet met zinloos geweld.

Het is geen paasgedachte.

Hoi moeder.

Het is Pasen, het is een rare Pasen omdat het zo is. Iets met eenzaamheid. De gedachte dat we ooit met zijn allen aan het paasontbijt zaten. U met drie grote kerels. Samen een wandeling maken in landgoed de beek. Aan het einde van de straat waar wij woonden.

Nu in 2020 is het anders. In maart dit jaar zag ik u voor het laatst in levende lijve, van toen tot de dag van vandaag, zijn het foto’s en filmpjes. Is het internet het belangrijkste medium. Niet voor u. U maakt dat niet mee. Is dat raar, nee zeker niet.

Waar ons leven verder moet gaan. Zal u leven achteruit gaan. Ook hopen we dat niet. We weten het niet waar u gedachten nu zijn. Denkt u nog wel na of staat uw wereld ook stil. Hoe lang gaat dit nog duren. Hoe lang gaat ik u niet zien.

We wachten af tot ergens in april. Maar dat is maar een datum. Klinkt raar. Maar 2020 kunnen we beter als verloren beschouwen. Het is hard. Maar als ik normaal nadenk. Dan zeg ik keihard.

Zie ik u dit jaar nog in levende lijve, mogen we dit jaar nog door deuren heen gaan. Dat is een vraag zonder antwoord. Helaas. Maar als we door de deuren heen mogen. Weet u dan nog wie wij zijn. Weet het niet. Uw leven is anders dan ons leven. Wij gaan vooruit. U gaat helaas achteruit. Want de ziekte van Pick stopt niet. Dat is de harde waarheid. Waar ik over nadenkt..

Zo van de koe in de fles.

Als chauffeur kom je nog eens ergens. Meestal bij de grote bedrijven. Maar de grote bedrijven kunnen niet leveren als anderen nadenken over het product.

Zo kom wel eens bij de Familie Oostdam. Huh denkt u nu. Wat is dat nou reclame maken. Jazeker waarom zal ik u uitleggen.

De eerste keer dat ik kwam laden viel het mij al op. De gastvrijheid van deze mensen. De boerderij in Bodegraven mooi gelegen, het is even zoeken. Maar dan kom je ergens waarvan je weet. Dit is een mooi adres.

Melk van de koe zo in de fles. Zonder enige toevoeging bij u in de koelkast. Mijn melk. Ja je zal het maar verzinnen. Kan er lang en kort over praten. Maar ik weet wel dat deze familie een bedrijf in handen hebben. Dat de de toekomst heeft. Want de koeien staan in de stal. Worden gemolken door een robot. De flessen worden gevuld en met liefde in een doos verpakt. Het lijntje van de productie is echt heel kort.

Kijk maar eens

Als u op de vorige woorden drukt. Dan ziet u een filmpje. Helemaal goud gewoon. Als je ergens komt. Dat je koffie en koek krijgt. Dat mensen naar je toe komen. Om effe te praten. Ja dat is goud voor een chauffeur. Helemaal als je stallen ziet. De landerijen mag zien. Genieten met de grote G.

Beste familie Oostdam. U heeft een stap gezet in de toekomst, uw gedrevenheid, u bent heel goed bezig. Dank U daarvoor..

Oh ja de website natuurlijk ..

Mijn melk.nl niet geheel onbelangrijk he..