Anton vroeg mij kan jij…

Ik had al effe niks meer van die oude Anton gehoord, meestal belde ie wel effe tussen door, hij belt mij altijd, omdat ik niet weet waar ie uithangt, als je over de donder praat. Lichte mijn telefoon op, een appje, huh ja hoor, Anton schreef, he maatje waar ben je, ik sta groente te laden in Barendrecht, appte hem terug, zet de koffie maar klaar, kom eraan, het was diep in de nacht, dat ik het industrieterrein opreed, ik moest rechts lossen en keek snel of ik die kerstboom zag staan, jazeker.

Parkeerde mijn vrachtwagen netjes in het parkeervak zoals het hoort, zonder anderen wakker te maken, liep naar de overkant, zag Anton al staan, discussiërend met een medewerker, liep zachtjes naar binnen, met een forse stem zei ik, loop je weer problemen te maken, Anton draaide zich om, kan jij Pools Alex. Oh eh nee vriend, heb je geen laadnummer dan, heb je die nodig hier dan. Nou Anton staat waarschijnlijk in je telefoon. Kon het hem niet kwalijk nemen, de Poolse medewerker was ineens de vriendelijkheid zelf, koffie nemen ik laden. Mooi zegt Anton, hij trok effe aan zijn pet.

Koffie Alex, jazeker zwart lekker, vraag aan hem hoe gaat, het gaat lekker vriend zegt hij, heb goed contact met de nationale Trombosedienst, elke snel antwoord als ik mijn waardes opstuur en af en toe word ik nog wel eens gebeld door die aardige dame, loop je te sjansen augie nee toch, nee zeker niet, maar lol hebben moet je toch in het leven. Want dat strakke gedoe van de planning tegenwoordig, als het aan hun ligt , dan rijdt je de hele landkaart rond, zonder iets te doen, waar zijn de echte planners gebleven, dan hebben we ook nog de jonkies op de weg, de echte haal je eruit, echt bij Beckers rijd een binkie joh, Kevin is zijn naam, die kan rijden en reed naar school om zijn diploma op te halen in een oude 143, tja dan heb je me en weet ik dat ie een echte is.

Maar het merendeel is me toch, altijd haast hebben, pallets vallen altijd vanzelf om, noodstop gemaakt, zijn de mooie woorden geworden om je eigen te verbergen als de lading weer eens verschoven is, gelukkig weten jij en ik wel beter he. Man hou op zeg ik kom niet meer bij, je zit hier te vertellen, elke keer als ik een slok wil nemen, proest ik het weer uit. Ja maar Alex het is toch zo. Mijn kleinzoon vroeg me trouwens wat, was jij opzoek naar die oude gek, eh zijn er dan nog meer behalve jij dan. Ja Albert Wiepjes, jij zocht hem. Ja zeg ik hem, iets met feest om oude koeien uit de sloot te halen, Albert was een vriend van mij, een collega een gouden collega.

Maar kon jij hem ook, jazeker zegt Anton, samen ergens staan in Duitsland, Albert lag te slapen bij het bedrijf voor de deur, kwam daar aanrijden en die Duitser wenkte mij gelijk, dat landgenoot van je, die is gevaarlijk, die slaapt met een blaffer onder zijn kussen. Nou lekker dan, gaan we lossen dan. Toen gingen de gordijnen open, hoi medelandgenoot, hij leek op popeye, echt baardje en gewoon zo zijn bed uitgerold, hij stelde zich voor als Albert, ben hem vaak tegen gekomen, dat pistool was echt namelijk, ja Anton dat weet ik, dat pistool was zelfs groter dan een pistool van de maffia in Roermond. Maar inderdaad ik zoek hem, maar hij lijkt wel van de aardbodem verdwenen, misschien ligt hij wel tussen …

De vriendelijke Pool kwam terug, hij had een beetje koud, maar toch, we waren een klein kwartiertje verder, ik zeg Anton moet maar eens ook aan het werk gaan, ja zegt Anton je bent zeker een jonge hond he, die altijd haast heeft, hij lachde zijn halve gebit bloot, zijn pet tilde hij op, nee Alex je bent een vriend een echte vriend, net zoals toen Albert. Hij ondertekende de vrachtbrief en zei uit het niets Pozdrowienia przyjaciel dzieki za zaladowanie. Echt Anton dat is pools, ja wat dacht jij dan dat ik dat niet kon praten, had gewoon geen zin om zelf te laden. De sluwe oude rotzak he, liep met hem mee hij klom in zijn truck en ik zei hem gedag, overigens als er vannacht te veel licht was in Barendrecht, dan kan dat kloppen. Hij reedt weg de donkere nacht in, ik ging lossen met een glimlach.

-Wordt vervolgd-  

Tja zeg het maar..

Winderig Laren vandaag 12maart 2019 maart roert zijn staart.

Ik weet dat de medebewoners van mijn moeder blij worden en vooral lekker vinden. Poffertjes dus. Nou kom ik regelmatig bij de leverancier. Dus daar liep ik met 2 dozen over de parkeerplaats heen. Aangezien het nogal waaide moest ik de twee dozen goed vasthouden.

Maar eenmaal binnen door de deuren heen. Voel je de warmte. Lopend door de gang heen. Denk je aan de woorden die onze vrienden schreven. Ja ze was goed voor haar doen. Hoe zal ze vandaag zijn.

Loop de huiskamer binnen. Daar zat ze hoor onze rugbyspeler . Want ze heeft tegenwoordig een zware kraag om. Dan heeft ze het gevoel dat ze moet blijven zitten. Mooie oplossing, hoi ma. Haar ogen keken mij aan. Tja verbaasd, niet wetend wie ik was. Effe voelen aan de wangen, shit niet geschoren. Weet ze het nog niet. Alex zeg ik haar. Oh ja die kan ik wel. Gelijk erover heen haal jij dat ding effe..

Zoals elke keer de wandeling naar de kroeg. Vaste tafel en eigenlijk altijd hetzelfde . Je moet haar niet teveel keuze geven kwam ik achter. Maar goed zitten we daar. Ik vroeg haar wie gisteren was geweest. Wist ze niet meer. Maar door een foto wist ze het wel. Maar de naam uitspreken tja lastig .

Op mijn vraag wie ik was wederom weer. Raakte ze in paniek. Ze wist het niet. Zelfs niet toen ik mijn naam zei. Ik ben je jongste zoon. Nee dat wist ze effe niet. Tranen kwamen tevoorschijn. Hard maar waar. Breng het maar weg en ik wil terug. Ja ik schrijf het snel. Maar in werkelijkheid duurt het zeggen wat langer.

Tot slot vraag ik haar hand op de mijne te leggen. Deze fore staat vanaf nu altijd boven de blogs die ik schrijf over mijn bezoek aan mijn moeder die achter de deuren leeft..

Ik kan er toch ook niks aan doen

Wat een strakke planning vandaag. Van Almere naar Nijkerk, naar Hoorn daar laden ,lossen in Twello. Laden in Velp en lossen in Zeewolde daarna Nijkerk en nu..

Was ik aa\nnsluitend in Laren. De afgelopen dagen vele dingen gehoord. Leek wel of ze in een achtbaan zat. Verhalen vertellen en opgewekt zijn tot stil zijn en eigenlijk helemaal niks te vertellen. Leven in haar eigen wereld. Ja haar eigen wereld haar eigen gedachte.

Ik liet haar een foto zien van mij toen ik geboren was. Maar die foto zei haar niks. Raar nee begrijpelijk. Zou het ook zeggen als ik haar was. Mijn moedertje echt diep respect voor haar. Op de vraag wat voor een dag het was kwam de mooiste opmerking.

Ik vroeg wat voor een dag is het vandaag. Zaterdag zei ze. Was het maar waar. Het is maandag vandaag. Toen zei ze. Ik kan er ook toch niks aan doen. Nee dat kan ze ook niet. Ze heeft hier niet voor gekozen. Ze heeft niet in de rij gestaan om zo te worden. Nee dat heeft ze níet.

Gelukkig weten de mensen achter de deuren niet zoveel wat er in de wereld aan de andere kant van de deuren gebeurd. Wou dat mensen dat wel eens wisten wat er achter de deuren gebeurd. Dan zouden ze wel mensen in hun waarde laten van het leven en accepteren om wie of wat ze zijn.

Oh ja vanmorgen liep ik nog aan pompwagen te slepen en vanmiddag duwde ik de rolstoel. Ja het was een strakke planning vandaag.. Ik kan er ook toch niks aan doen..

Doe mij maar een …

Dinsdag vandaag. Het waren even rare dagen de afgelopen week. Mijn moeder was nog al actief voor haar doen. Eh vergelijk het met een klein kind wat net weer de wereld ontdekt. Maar mijn moeder doet het andersom..

Dus ik door de deuren heen. De kerstsfeer gaat heersen. Tja ze maken er wel wat van. Diepe buiging hoor. De bewoners maken een kerst stukje. Eigenlijk is iedereen op hun eigen manier er mee bezig. Maar ja op een of andere manier ik niet.

Maar mijn moeder zat in de stoel. Zag mij wel of niet en toen weer wel. Ze wou mee naar de kroeg. Ok rollator erbij en toch maar in de rolstoel. Maar in het restaurant vroeg ik haar. Thee ma nee zei ze koffie ma nee zei ze cassis ma nee zei ze. Doe mij maar een advocaatje. Ik schrijf de zin wat langer op..

Die was op en dan is het klaar ook. Terug naar haar kamer en uit de rolstoel over naar de rollator en terug naar de stoel. Ga maar zegt ze. Blijf nog even. Dan komt haar arm eraan en weet ik dat ik kan gaan.. Duidelijk een eigen willetje nog..

Maar vraag me wel wat af. Is de werkdruk niet te hoog. Op de afdeling. Want de gezelligheid heerst daar. Hebben ze tijd over soms. Nee zeker niet. Dames en heren diepe buiging voor jullie en niet alleen van mij. Maar ook van andere. Andere met hun eigen verhaal. Zo mooi om te horen. Ja ik ben weer op de parkeerplaats. De plaats waar ook verhalen zijn.

Het zegt inderdaad meer.

Soms denk wel eens hoe dan. Dat heb ik deze week. De dwang om naar mijn moeder te gaan. Wordt aardig op proef gesteld. Maar vandaag is dan toch gelukt.

Effe aan de kante gaan dacht ik op de snelweg. Had een klein beetje haast. Heb niemand van de weg afgedrukt. Maar toch nog aardig op tijd bij mijn moeder. Ze zat in de huiskamer. Ze zag mij . Ga jij dat ding effe halen. Dat ding oh met die wielen eronder. Ja natuurlijk. Ik wist dat er fotoboeken lagen in haar slaapkamer. Foto’s van een heel ver verleden. Foto’s die ik nog nooit gezien hebt. Echt heel vreemd.

Heerlijk in het zonnetje achter het glas gaan zitten. Cola en een advocaatje met slagroom voor mij moeder. Ach ze mag toch wel genieten. Dan ga je samen met haar het boek door..

Mijn gedachten hierover hou ik voor mij. Want er zijn geen woorden voor. Maar het was heel bijzonder om haar reageren te zien op een aantal foto’s. Tranen en een lach. Ja het verre verleden dat is wat haar bekend is.

Dit was een heel kort verhaal. Want nogmaals woorden zeggen niks als je een beeld hebt. Wat mooi is..

In de nacht.

Rijdend door de donkere nacht denk ik na,de radio staat luid aan. Want dat is ook het enigste wat geluid maakt. Op het grommen van mijn truckie na dan.

Ik denk na over de a sociale controle via de satelliet in de lucht. Hoop gezeur over Facebook. Maar is dat het enigste. Je mobiele telefoon is overal te traceren. Leuk internet radio in mijn personenwagen echt super geluid. Daar kan fm radio niet tegen op. Maar kunnen ze me volgen doordat ik internetradio heb in die wagen.

Dan nu in mijn truck. Mijn baas kan mij volgen. De boordcomputer doet zijn ding. De nieuwe tachograaf is vanaf afstand te zien . Maak het de controle op overtreding nog makkelijker.

Ons leven is openbaar gezet door de komst van internet. We worden geleefd en we vergeten te leven. We doen van alles fout. We eten fout. We beschermen ons leven digitaal fout. Niet zo heel gek he. Want we kunnen nou eenmaal elk moment van de dag gezien worden of je dat nou wilt of niet.

De weg glijdt verder onder mijn wielen en ik denk en denk en uiteindelijk zeg ik..