De chauffeur en zijn wagen

Vannacht gaan we weer ,op pad. De donkere nacht wat gaan we tegen komen. Niemand die het nu al weet. Want elke dag, elk uur iedere minuut kan het zo maar afgelopen zijn.

Het kan door een collega komen, of gewoon door je eigen ik. Maar ook door anderen. Je weet het niet. Want je wilt gewoon elke avond stil staan en veilig thuis komen. Dat is elke dag weer een verrassing want het zit zo in een klein hoekje.

Maar de liefde van een chauffeur en zijn wagen. Tja trots zijn. Je brengt er meer tijd door dan thuis zijn. Je verdiend er een fooitje eh salaris mee , maar het is geen werk, het is een hobby die op werk lijkt. Want dat zeggen we allemaal..

De chauffeurs die zeggen we zijn beroepstoeristen ja dat zijn we. We graag ons werk laten zien, u meenemen op onze routes maar heeft al mening klaar..Mag hoor.Maar ons antwoord is simpel. Stap eens in en maak het mee.. Ja de chauffeur die in de nacht rijd en de chauffeur die overdag rijd. Zijn allemaal bezig met 1 ding .. hun hobby.. oh nee hun werk..

De nachtrijders

De nachtrijders leven een eigen leven. Niemand begrijpt ons leven. Maar de nachtrijders hebben lol.

De nachtrijders komen elkaar tegen, lichtseintje en door. Soms sta je samen te lossen en denk je wie was dat ook alweer. Maar de nacht is mooi. De zon die opkomt in de ochtend. Sommige nachtrijders maken dat niet mee. Maar 1 ding maken we wel mee.

De uren tussen 2uur en 4uur. We kunnen het wel dromen. Soms kom je die witte Peugeot tegen met het kenteken theezakje voor de kenners die weten het. Rick van V rijdt nooit te hard maar gewoon door. Stuur je een appje naar de studio van radio2. Krijg je Erik-Jan aan de phone. De man die in staat van ontbinding is. Maar als het niet in zijn straatje is. Dan rij je een tunnel in. Oftewel hij pleurt je gewoon eruit.

Maar wat RickvV aan doen is samen met zijn slaafje Erik-Jan is mooi. Hij verenigd de nachtrijders, klink raar. Maar hij geeft ons een stem. Dikwijls hoor je Goedemiddag in de nacht. Dikwijls de ongezoute meningen. Tuurlijk de mensen die om aandacht zijn verlegen uit de woongroepen. Het is het mooie van nachtradio.

De nachtrijders niemand snapt het, niemand snapt de nachtradio. Het leven in de nacht is mooier dan overdag. Ja mooier dan overdag. Ik kan alleen maar zeggen. Goedemiddag..

Was het vroeger nou echt heel veel anders dan tegenwoordig.

 

Ja en natuurlijk een dikke nee. Waarom ja dan. Nou dat zal ik eens proberen uit te leggen.

Toen ik ooit 25 jaar geleden begon met rijden, na een hele lange tijd een bijrijder geweest te zijn, van een vriend van mijn vader, dat gaat terug naar toen ik 8 jaar was, maar dat komt wel een andere keer. Dus ik gaat al een vrij lange tijd mee in het transport. Ook al denken sommige mensen er heel anders over.

 

Maar vroeger begon de dag ook met koffie en in heel veel gevallen een peuk erbij en dan kon de dag beginnen. Als eerste start de truck wel of niet, schreef je een kaart met een gat in het midden vol, met je naam, datum, plaats van beginnen en zette je een kruisje op het tijdstip wanneer je begon, dit ding heette een tacho graafschijf. Die was van dik papier of dun karton, maar dat ie veel kon hebben, ja dat was zeker. De tachograaf ging rond en een pennetje registreerde je uren en snelheid.

Het kat en muis spelletje toen was eigenlijk gewoon, geen controlerende instantie tegen komen en dan was het goed, werd je wel aangehouden, dan was het de vraag die je eigen afvroeg, zit ik goed of niet. Kan wel zeggen, die tachograafschijf van dun karton, smaakte volgens mijn collega niet met zout.

Ach ben ik er trots op, dat ik de schijven zwart inleverde op kantoor, nee maar de tijd was anders toen, hier in Nederland dan, we durfden veel meer risico te nemen en een nachtje doorzitten of de 24 uur aantikken, ja dat kon en dat gebeurde.

Maar de schijf was ook makkelijk te vervangen, zoals je aan de tijd zat, gooide je gewoon een blanke schijf erin.  Bekend verhaal toch. Ach toen was het zo en tegenwoordig zijn we zo heilig.

Zo heilig bezig, we stappen in de truck na een bak koffie zonder peuk en steken de pas in de gleuf, wilt u pinnen of werken, nou doe het laatste maar. Effe wachten tot het blokje vol is en dan kan je weleens beginnen. Oh ja die pas he, die kan je niet eten, die is nogal hard volgens mijn collega.

Wat wij vroeger deden, doet de nieuwe lichting cowboys van de weg, de vrienden uit het Oostblok nu eigenlijk gewoon, ze rijden en trappen een eind weg en boetes krijgen ze niet, omdat ze geen geld hebben, vroeger was het wel zo bij ons, want Nederlanders hadden altijd geld, maar dat is geen vergelijking, maar dat er tegenwoordig gesjoemeld wordt met rijtijden en voornamelijk rusttijden dat weet ik wel zeker en als ik heel eerlijk ben.

Ik mis de liefde van in de morgen het kaartje schrijven ook weleens, niet dat computergedoe in de donkere nacht, gewoon effe schrijven en rijden maar. Nu moet ik elke nacht oppassen dat ik niet mijn pinpas in de gleuf steek, want geld geven doet de digitale tacho niet, maar geld kosten des te meer.

Ja vroeger was op tacho gebied niet veel beter dan nu.