Zo snel mogelijk op pad.

Het is vrijdag..Het midden van het land heeft als laatste zomervakantie gekregen.

Kinderen zijn al thuis, mama heeft geen tijd voor ze. Want alles moet gereed staan , want als papa thuis komt. Dan moet die sleurhut eraan. Om dan ook nog de fietsen boven op het dak van de auto te zetten. Want fietsen huren kost geld dus doen we maar niet. Tuurlijk als papa in de file terecht komt op weg naar huis. Pure stress. Een paar stuitende kinderen en moeders loopt steeds meer rood aan. Toet toet daar is papa. Moe van zijn werk.

Moe hoe kan je nou moe zijn zegt moeders. De hele dag niks zitten doen. Tja je wilt er mooi bij lopen dus dan doe ik met liefde de hele dag niks. Denk de vader. Fietsen op het dak. Goed vastzetten. De verkeerd beladen caravan aangekoppeld. Niemand heeft meer tijd om iets om te leggen. Kinderen op de achterbank en op pad naar zuid Frankrijk.

In de auto gebeurd. De eerste drempel wordt genomen. Kraak uitlaat over de drempel heen. Herrie uit de uitlaat. Rij door zegt moeders. Nee zegt pappa. Op de achterbank zo komen we nooit in zuid Frankrijk hoor. Papa stapt uit. Ben er klaar mee. Mama stapt ook uit oh schatje toch. Tja effe bellen dan maar. Of we rijden gewoon naar de camping bij het strand verder op. Kunnen we de caravan neer zetten kan de auto gemaakt worden en daarbij we kunnen de bakker en slager heel goed. We weten waar alles ligt in de supermarkt en de kinderen hebben hun vriendjes hier. Die ouders blijven ook thuis.

Wat is de Zeeuwse kust toch mooi. Waarom zou je zolang in de auto gaan zitten..

Ik ben wie ik ben, doe gewoon mijn ding.

Kan ik er wat aan doen, dat ik nou eenmaal gevoel heb en niet tegen onrecht kan, dat ik mijn eigen gedachte heb, uit het hart schrijf en een hekel heb aan mensen die denken meer te zijn dan eenieder ander. Ik schop graag tegen het systeem aan, is dat vreemd, nee soms wel eens lekker.

Dat een Karavaan in het Gooi, voor het laatst was, daar zal gaan blijken, dat de politiek in het Gooi, voor het klimaat gaan, want al die vrachtwagens in die mooie dorpjes daar, daar waar iedereen het liefst elektrisch rijdt, maar ondertussen wel 4 keer per jaar met het vliegtuig op vakantie gaan, deze mensen denken alleen maar aan hun zelf, niet aan de mensen die elke dag geholpen moeten worden met opstaan en eten. Leven in een kleine wereld achter een slagboom, ja sorry mijn moeder leeft achter een gesloten deur. Maar die politiek in het Gooi, moet eens gaan nadenken, wat kost het hun eigenlijk, de chauffeurs die hun zaterdag opgeven, kost niks, de bedrijven die hun trucks beschikbaar kost zeker ook niks, in dit alles is begeleiding in de vorm van wat motoragenten een klein gebaar.

Ik denk erover na tenminste, dat er op Facebook ook onderscheidt wordt gemaakt is al lang duidelijk, denk dat sommige beheerders knap de weg kwijt zijn, bij de ene grote pagina van chauffeurs, daar denken ze de wereld van chauffeurs te gaan redden, nou rijd ik al wat langer mee en denk, ja schreeuwen kunnen we allemaal, ervoor betalen om mensen te laten schreeuwen is ook wat. Maar woorden waar maken, dat is niet 1 organisatie gelukt, de bonden zijn verlengstukken van de werkgevers, ook al is dat natuurlijk niet zo, maar zo voelt het wel. Dan kan je wel drie sites opzetten, daar waar je als bezoeker helemaal gek wordt, van de reclame en dan weet ik, lieg mij niet voor en maak mij niet uit, als iemand die het niet begrijp, met zulke uit de hoogte gevallen mensen ben ik helemaal klaar.

Dan is er nog een pagina, ja daar was het ooit echt voor de chauffeur, nu zitten er mensen, waar ik ook enige ervaring mee had, die geilen op trucks, glimmend en te veel lampen, ook is het een verlengstuk geworden van een groot verkoopbedrijf ergens langs de A15. Hoef geen namen te noemen, het is mijn eigen gedachte. Als ik daar op mijn knieën moet gaan liggen om een blog gedeeld te krijgen, dan zeg ik mazzel fijne dag en weet wel, jullie zijn echt verkeerd bezig. Willen de chauffeurs dit wel. Wat willen de mensen zien of lezen. Het is grote vergaarbak van negatieve gedachten.

Ik ben een chauffeur en levensgenieter, daarbij hou ik van schrijven, het gaat mij niet om cijfers, het is leuk als ik wel kan aantonen hoeveel bezoekers aan het einde van het jaar zijn geweest. Moet ik daar te koop mee lopen, nee is het antwoord. Zoek ik sponsors ja misschien wel, over transport schrijven ja kan ik, over muziek schrijven ja kan ik, over eten schrijven kan ik ook. Ach ik doe gewoon mijn ding en eens op een dag.

Zullen mensen denken, die alex he, die deelde ooit zijn blogs hier, nu kijkt ie op ons neer, hij waarschuwde ons toen nog. Dan denk ik jammer joh.

2e kerstdag. Wat een geschenk.

Het is 2e kerstdag dat wij naar Laren gingen via Bussum. Tja effe een bakkie doen bij mijn vader. Die man slaat zich eigen er heel knap doorheen. Maar de vraag toen er een gitaar klonk op de radio. Alex wie zijn dit. Tja de shadows ligt toch echt aan mijn opvoeding . Daar ben ik mijn ouders dankbaar voor.

Na de koffie op naar Laren. Door de deuren heen. Zie mensen lopen, waarvan je denk. Kom je alleen hier omdat je iets goeds wilt doen omdat je kerstgedachte hebt. Met alle respect hoor. Maar andere dagen zit je vader of moeder, opa of oma hier ook. Het is indrukwekkend dat zeker wel als je iemand een tijd niet gezien heb. Maar mijn moeder zat mij wel.

Ze kwam met twee lieve dames de badkamer uit. In een hoog tempo dat dan weer wel. Maar stopte gelijk toen ze mij zag. Liet de rollator voor wat het was en pakte mijn handen vast. Tja dansen met je moeder altijd leuk. De rolstoel kwam eraan. Moeders had geen geduld en ik moest er alles aan doen om haar in de stoel te krijgen. Vrouwtje ongeduld hoor.

Maar als ze eenmaal zit is ze de koningin van de gang. Op naar de kroeg. Doe maar cassis ok. Maar van cassis moet je boeren. Dat deed ze dus ook. Ik reageerde erop. Zit je zomaar te boeren ma. Ja daar kwam ie. De spaarzame glimlach. Dat was mijn kerstcadeau echt die lach die heb ik gemist. Daarna een diepe gaap en tja weer met beide benen op de grond.

Ze was moe en ik had geen kwartjes meer. Dus weer terug naar de huiskamer. Zelf opstaan is er niet meer bij. De herkenning is er niet meer. Het is eenmaal zo. Ze takelt hard af. Maar ik zie het gewoon. Kan het tegenhouden. Niemand kan het tegenhouden. Het personeel daar in de stichtse hof. Is er maar druk mee. Ze doen echt hun best en tja ben wel groot. Maar ik heb een klein hartje hoor Brit.

Op de weg naar huis klinkt de top2000 uit de boxen. Ja muziek moet je van genieten en dat sommige teksten je raken is heel normaal. Net zo als je iemand een tijd niet gezien heb. Dat is ook vreemd en raak je gewoon. Dat is net zoals muziek..