De term zonder transport staat alles stil is echt werkelijkheid, men kan er niet om heen. De bazen niet , de bonden niet. De inwoners niet. Alles wat enigzins rijdt is onderweg voor uw eten en veiligheid. De ambulances die in colone rijden om patiënten op te halen en te verplaatsen. De weginspecteur die een duimpje krijgt. Als er met de dienst begonnen wordt.
Het is mooi allemaal, dat er schijnbaar een virus nodig is om saamhorigheid te krijgen. Maar zo onderhand denk ik dat. Er families uit elkaar getrokken worden. Men mag elkaar niet meer bezoeken. De chauffeurs werken met een gevoel. Mag ik nog wel praten met iedereen. Nee dat mag niet. Op 1,5meter afstand.
Tuurlijk gaat ik vannacht ook op pad. Maar wel met een dubbel gevoel. Het is het gevoel van onmacht. Het gevoel doe ik dit goed. Niet omdat het mijn werk is. Want ik ben een chauffeur in hart en nieren, maar het gevoel krijg ik wel het respect en rugdekking, krijg ik wel eens de vraag, gaat het goed. Daarbij nu hebben ze ons nodig. Iedereen heeft ons nodig, net zoals de mensen in de zorg. Iedereen die nu klaar staat en hard werkt voor de maatschappij is al jaren aan het strijden voor ja dat dus.
Maar we gaan door. Voor u mensen. Voor u..
alexschrijft.nl 