Het is vandaag dinsdag 11/12/2018. Geen speciale datum. Maar het gaat hard naar het einde van het jaar..
Ik was in Laren. Ja ik was want het was kort. Te kort maar het is niet anders. Ze zat in de stoel en ze was hoe zal ik het zeggen. Niet helemaal haar zelf. Klinkt raar maar dat is eenmaal zo. Sommige dingen gebeuren nou eenmaal en vindt het niet nodig om daarover te schrijven. Want ik heb respect voor de mensen die daar zo hard werken en altijd weer er voor klaar staan.
Maar de rolstoel gehaald en op naar de kroeg. Kreeg niet de tijd om mijn koffie op te drinken want de thee sloeg ze in 2 slokken achterover. Met water erbij. Maar voelt ze het verschil wel.. Maar ze zei niks. Kon vragen wat ik wou. Ze brabbelde wat . Kan niet meer praten. Bam die kwam binnen. Ze duwde haar rolstoel weer van de tafel af. Tja dan is het duidelijk. Koffie achter over slaan en het is klaar..
Terug naar de huiskamer. Vlogen de kerstballen om me oren. Ja meneer de kerstboom bouwer. Wel de ballen vasthouden en ophangen graag. Ze waren gelukkig van plastic. Het afscheid nemen wordt steeds zwaarder.
Want ik heb het gevoel dat ik geen contact meer heb. Heel vreemd gevoel is dat. Kunnen alleen maar hopen. Dat ze weer eens een goede dag heeft. Dat ze kan lachen . Maar als ik eerlijk ben. Dan zal dat niet meer gaan gebeuren.
Op de wandel terug effe staan praten. Ja met meneer de schoonmaker. Gewoon een goed gesprek. Ook dat werk moet daar gebeuren een schakel in het netwerk van mensen die daar werken. Ooit komt de dag dat we afscheid nemen van elkaar. Dat zal gaan met een diepe buiging voor jullie allemaal. Zal ik met een zachte trom weggaan daar. Nee ik heb nog een plannetje achter de hand.
Maar als de dag gekomen is. Dan zal dat zo zijn. Het leven is nooit eerlijk. Als je nummer daar is. Dan is het zo.. Het is nooit eerlijk. Maar weet wel dat mijn moeder geen nummertje heeft getrokken die heeft ze toegewezen gekregen. Maar wanneer weten we niet..
Ik weet wel de zon zal altijd schijnen hoe donker de wolken ook zullen zijn..