Het leven is nooit eerlijk. Alleen als je onder een steen leeft dan heb je de meeste kans om niks te weten te komen van het leven.
Je maakt fouten als je leeft. Van sommige fouten leer je . Soms ga je op je bek keihard. Maar meestal sta je op en zeg je en door. Het zwarte gat komt dan vanzelf. Ja eens in de nacht gereden en bij terugkomst op de zaak niet weten waar je geweest bent. Dat was een signaal. Hier en niet verder.
Dan staat je leven stil. Muren stijgen op . Bergen worden hoog. Je gelooft niemand meer. Je moet het zelf doen. Zo ga je verder en dan ook weer in de nacht gebeurd het. Ik werd wakker. Mijn leven begon weer.
Maar de leugens die worden verteld en iedereen gelooft ze. Niet mijn leugens. Maar leugens door anderen. Je doorziet ze. Je gelooft niemand en niks meer. Je leeft je eigen leven. Want anders overleef je het niet.
Maar je leert en je weet het al is de leugen nog zo snel de fucking waarheid achter haalt hem wel. Wat kan je met de waarheid dan. Geen klote. Want je leeft je eigen leven en degene die liegt tja die heeft geen leven. Want die bestaat niet in mijn leven.
Ja ik ben wie ik ben op papier had ik al lang ingestort moeten zijn. Hadden mijn handen hun werk moeten doen. Nooit ben ik zo laag gegaan omdat ik geduld heb en weet dat ooit mijn leven Wat ik wil. Zal gaan komen..
alexschrijft.nl 