Het was weer mooi vandaag. Na een eigenlijk best wel druk weekend. Zag ik nog effe de gelegenheid om langs mijn moeder te gaan. Daar wordt je soms verdrietig van maar soms ook heel blij..
Dus ik door de regen heen naar Laren. Door de regen heen over de parkeerplaats lopend. Met mijn bakje fruit die ik meestal bij mij heb voor haar. Buiten stond nog een ballonhaag vanwege de open dag die ze hadden. Tja je kan er beter op tijd bij zijn. Dat is wat wij geleerd hebben.
Binnen door de gangen heen. Serene rust daar. De huiskamer ja daar zat ze weer . Dikke glimlach op haar gezicht. Die was weer mooi meegenomen zeg. Rolstoel erbij en help haar daar in. Pretoogjes ja ze weet het . Ze is dinsdag jarig en net een klein kind zo blij. Ja moeders wij ook.
In het restaurant. Tja hoe meer je daar komt. De dame achter de bar. Zo jullie lijken wel op elkaar. Je vader en je broer en jij. Tja kan er niks aan doen. Ik vertelde dat aan mijn moeder. Toen ik op 16 kaal werd. Bood ze een pruik aan. Ik weigerde die. Mijn kaalheid daar schaam ik me niet voor. Nu ben ik 46 en denk dat als ik haar zou hebben. Niemand mij zal herkennen. Waarop mijn moeder zei. Jij met haar .. nee dat kan niet meer. Maar goed. Ze at haar bakje fruit leeg en was goed geheumeerd heerlijk gewoon. De drukte in het restaurant viel mij op. Vele zonen en dochters en echtgenote waren bezig om het zo goed mogelijk te doen. Mooi gezicht hoor. Het is en blijft een andere wereld.
Eenmaal buiten dan merk je niet dat het regent. Want je hebt een goed gevoel. Een gevoel Ja dit was leuk.. Mijn vader later zei. Gisteren wou ze een advocaatje met slagroom. Ja mooie foto. Maar die blik in haar ogen.
alexschrijft.nl 