Ben weer daar waar ik van de week ook was. Maar toen was ik samen met mijn nichtje. Eh nicht zeg maar gerust. Maar dat liet ik niemand weten. Omdat het te persoonlijk was en werd en zeker mooi om haar de stap te zien doen. Topper en dat is zij.
Maar vandaag reed ik er naar toe. De weg ernaar toe is mij heel bekend. Iets met afrijden in het verleden. Maar de zon komt door de bomen heen strak blauwe lucht met kleine wolkjes. Maar rij weer het parkeerterrein op.
Loop de trap af. Er staat een busje. Ah het is bijna voedertijd. De maaltijden worden gebracht daar. Loop door de gesloten deuren heen. Er hangt een ontspannen sfeer op 1 of andere manier.
Kom een bekende tegen. Is ze op haar kamer nee zegt ze. Ze zit in huiskamer. Oké. Loop naar binnen en ze ziet mij. Ze glimlacht alweer. Wat mooi en ik hoefde geen spelletje te spelen . Want ze wist mijn naam. Twijfelend zei ze Alex toch. Ja dat ben ik. Ze keek naar mijn armen. Aardig toegetakeld he. Oh ze bedoeld mijn plakplaatjes eh valt wel mee hoor.
Opeens hoor ik wilt u ook koffie. Laat ik me geen 2 keer zeggen. Ja lekker maar mijn moeder ook koffie. Het was best wel een beetje warm. Maar voor haar niet. Raar om te zien. Het werdt later en de tafels worden gedekt. Ik vroeg is het een 1 ster restaurant soms. Waarop de dame nee joh 2 sterren toch zeker.
Heeft u trouwens van de week het programma gezien bij omroep Max. Dat ging over wat mijn moeder heeft. De dokter die haar heeft onderzocht was daar. Het kan lang duren maar ook heel snel gaan. Dat is wat mijn moeder heeft . Geen haast maar het gaat wel snel achteruit. Maar we moeten door. De ziekte van Pick wacht nooit. Dus genieten is wat we doen. Helaas mijn moeder niet maar wel op haar manier. Ook al weet ze het niet meer.
Ik zit nu in mijn Juke en gaat weer naar Almere toe. Daar waar schijnbaar mijn moeder ook een huisje heeft. Maar dat heb ik buiten effe gemist.
alexschrijft.nl 