Moeders heeft u het ook..

Het is al een paar weken geleden dat ik voor het laatst de deuren passeerde van het verzorgingshuis waar mijn moeder verblijft. Niet omdat ze toen niet herkende maar eigenlijk omdat ik met heel veel mensen in aanraking kom..

Dat is het dillema waar ik mee stoei. Corona is nog lang niet weg in dit land of waar dan ook. Probeer ik me zoveel aan de voorgeschreven regels te houden. Zoveel mogelijk afstand te houden, komen er werknemers onder dwang van koppelbaasjes die hun goudmijntje willen behouden. Die mensen moeten verklaren dat ze gezond zijn. We weten wel beter.

Dan is het vandaag en deze week warm moeders, gaat het een beetje. U hield ook van het strand. Maar wel een rustig strand ergens op Terschelling he. Niet die poppenkast op Scheveningen,Zandvoort of het pittoreske Bloemendaal aan zee. Ja moeders er staan lange files op een tijdstip van de dag. Dat de meeste mensen nog slapen. Deze mensen zorgen er mede voor. Dat u ook nog een groter risico loopt.

Dank u allemaal, die nu hutje mutje op het strand liggen. Gezellig elkaar vol hijgen. Helemaal top gewoon. Lieve moeder waarom houdt ik me dan nog aan de regels. Omdat ik van u wat geleerd hebt. Respect hebben. Doe maar normaal dan doe je gek genoeg, tja had iedereen dat maar geleerd.

Ik weet mijn plaats lieve moeder. Uw man mijn vader komt vaker langs. Die man die u lief hebt. Hoop wel dat u dat weet. Dat is de vraag die ik heb. Voorlopig sta ik langs de zijlijn, wacht af wat er komen gaat. Als je normaal nadenkt dan weet je het.

Groot doen is afgaan

De maatschappij is verrot hoor ik vele mensen roepen. Ja de roeptoeter is er altijd aanwezig. Vroeger had je bij veronica roepie roepie vogel. Dat beest hadden ze toen moeten afschieten. Lol. Nee we schreeuwen allemaal.

Ik ben een chauffeur in hart en nieren. Daarbij luister ik veel en praten mensen met mij. Ik roep af en toe ook wel eens wat. Maar de verhalen die ik hoor. Doen mij verdriet. Denk dan niet meer aan mezelf. Waarom doen mensen groot omdat ze een naampje achter hun naam hebben staan.

Nou lekker belangrijk. Vergeten sommige mensen dat ze dan misschien wel geleerd hebben. Maar alleen de weg tussen huis en werk weten te vinden. Dat ze dat als graadmeter nemen om te denken dat ze meer weten, dan een gemiddelde beroepstoerist. Ze zijn ook mensen. Waarom denken mensen met een naampje achter hun naam altijd , dat ze meer zijn. Dat ze een terreur beleid kunnen voeren.

Als je hun dan daar mee confrontereerd zullen ze het glashard ontkennen. Omdat ze daar de ballen niet voor hebben. Ach zo is de hele maatschappij eigenlijk. Dat een beroepstoerist zoals ik, zijn werk nog met een beetje liefde doet. Ja ik durf dat toe te geven. Dat mijn leven op de weg bepaald wordt door iemand met een naampje achter hun naam. Tja dat is eenmaal zo.

Ben eigenlijk wel benieuwd of degene die boven de mensen met een naampje achter hun naam wel weten, wat ze voor een beleid voeren. Dat is iets wat ik gaat ontdekken. Het antwoord weet ik al namelijk. Want ik denk gewoon na. Want ik hoef niet groot te doen om af te gaan. Ik doe gewoon wat ik moet doen. De verhalen samen smeden tot 1 verhaal. Dat is mijn kracht en dat kan ik..Moet ik een wat mee doen. Misschien kan ik er dan ook nog wat mee verdienen..

Tja ik zie u wel. Maar u mij ook.

De wielrenner die in deze vakantie vlucht voor zijn thuis stress, rijdt het liefst voor over gebogen hangend over zijn stuur heen. Trappend met die pedalen, helemaal in trance en wat er om hem heen gebeurd. Tja dat is toch niet zijn wereld.

Waar er ooit iemand voor een vrachtwagen stond hevig gebarend dat de vrachtwagenchauffeur zijn wagen op zij moest zetten. Rijden ze tegenwoordig gewoon het liefst midden op de weg. Helemaal als je dan met vrachtwagen rijdt daar waar hun fietsen.

Ik heb alle respect voor de mannen en vrouwen, maar ik zie hun wel. Maar zien jullie mij wel dan. Want dat vraag ik me af. Waarom naast mij blijven hangen. Ooit wel eens van een dooie hoek gehoord. Nee zeker. Als u achter mij blijft rijden. Kan het zijn dat ik moet remmen. Geloof dat u niet weet. Dat uw fiets niet tegen een achterkant van een trailer op kan.

Het maakt mij niet uit. Dat u zo goed bezig bent. Maar weet wel dat u niet alleen op de weg bent. Een fietspad is ook voor u aangelegd, tuurlijk rijdt de hoofdrijbaan beter. Maar ja daar rijden de mensen die niet op een fietspad mogen komen. Als u dan wel op de hoofdbaan rijdt. Hou rechts en niet op het midden van de weg.

U als fervent wielrenner herkent zich niet in dit beeld. Tuurlijk niet u rijdt ook vooruit. Want achteruit fietsen gaat niet …

Wat ben ik stil..

Wat zal ik eens schrijven denk ik vaak. Alles wordt toch al geschreven namelijk, de warmte de regen coroja of coronee zeg het maar. De terugkerende vakantie gangers. Volgens mij willen ze heel graag naar huis toe. Want relaxte vakantie is het niet geweest. Ze hebben haast en rijden hard door.

Waar zal ik het dan over hebben, tja mondkapje op of niet, mijn mening is gewoon als het moet dan moet dat toch. Zelf in het vliegtuig om elkaar dan in in elkaar te slaan omdat iemand geen mondkapje op heeft. Tja bij de gate staat een bord. Het is de gedachte die de mens in bedwang houdt.

Nog steeds weet ik niet waar ik het over gaat hebben. Dat ik morgen een vreemde kant voor mijn doen opgaat. Tja heb nogal last van autisme, lekker belangrijk he. Ook niet spannend genoeg om iets over te schrijven. Lekker over het weer dan.

Dat einde van de week het lekker warm wordt, tja het klimaat is goed bezig. Echt waar. Jaagt mensen lekker dicht op elkaar op het strand en op terrassen, iedereen zal er weer in gaan trappen. Ach als je normaal denkt. Dan snap je het gewoon.

Wat ben ik stil. Ja ik geniet van mijn eigen leventje. Puur mijn eigen leventje. Niks mis mee met mijn leventje. Vrienden zat ergens daar waar ik graag kom. Geen gezeik of gezeur over dat ene onderwerp. Maar vrienden in Nederland tja effe gezellig zijn , kom maar langs hoor , oh nee we zijn bang nou goed dan ben ik dat ook. Wat ben ik er stil van zeg..

Een mens is geen robot

We leven in een maatschappij van angst. Mooi begin he. Maar het is wel zo. We zijn loonslaven, die worden geleefd door mensen die denken dat ze geleerd hebben.

De geleerden leven op conclusies uit duistere onderzoeken. Hun mening dringen ze ons op. We geloven het ook nog. Zijn het de boeren die daardoor met hun rug tegen de boerenschuur aan worden gezet, hun verhaal wordt niet gehoord.

Mondkapjes wel of niet, tja schop de verzorgende maatschappij maar lekker tegen hun ziel aan. Hebben ze net alles weer op de rit. Komt er een geleerde aan met een onderzoek deel 1 terwijl er al een deel2 was. Bedoel maar

Dan hebben we nog meer beroepen die geleefd worden door computers want de computer heeft altijd gelijk. De mens die achter het toetsenbord zit, kan zich verschuilen achter zijn scherm. Want wat er op het scherm staat. Is de waarheid . Jawel mocht het niet zo zijn. Theoretisch denken is nooit praktisch. De werkende mens wordt geleefd door mensen die op een toetsenbord rammen.

De werkende mens tja nog steeds mogen de chauffeurs niet naar de wc. Nog steeds moeten we onze handen ontsmetten met alcohol, ga zo maar door. Dan ook nog de computer die ons opnaait, dan is het feest compleet en gaan er ongelukken gebeuren, heeft de computer daar wel eens over nagedacht. Of de mens die achter de computer zit. Dat is de vraag.

De vraag gvd geen vraag is. Want het menselijke in het werk is ver te zoeken. Zijn we robots geworden die altijd maar braaf ja knikken. Ja knikkers zat op deze wereld, mensen die elkaar reet aflikken. Maar mensen die nee zeggen, die worden zeldzaam, mensen wordt wakker. We zijn geen robots we zijn geen nummers. We zijn mensen van vlees en bloed en we hebben maar 1 leven. Dat snapt een computer toch niet..

Jij voelde je anders.

Jij was jong. Je was een jongen. Je werd altijd als laatste gekozen. Thuis speelde je met de poppen van je zus. Je ouders vonden dat heel normaal. Je was hun kind.

In de loop van de jaren trok je ook de kleren van je zus aan. Je was een man die zich een vrouw voelde, ja je voelde je een vrouw, je vertelde het aan je ouders, je ouders schrokken niet eens . Ze steunden je.

Je kwam in een andere wereld terecht. Accepteren door anderen mensen is een strijd, je vrienden kunnen je niet meer. Je was altijd al anders. Maar je nieuwe vrienden snappen je. Ze leven hetzelfde met angst, veel praten met elkaar. Jij kreeg een vriend. Hand in hand lopen. Nee dat is te gevaarlijk, elkaar zoenen in het openbaar. Dat is vies. Maar je was trots je vriend was trots. Hij liep naast een vrouw die een man was. Leg het maar uit.

Het is hun wereld. Hun leven. Dat mensen nog steeds er heilig van overtuigd zijn. Dat het een ziekte is, dat ook openlijk uitspreken, dat zegt genoeg over de bekrompenheid van iemand. Dat mannen stoer zijn en niks moeten hebben echt waar. Spreek voor jezelf.

Ik respecteer de lhbti gemeenschap. Waarom omdat het ook mensen zijn, ze respecteren mij ik hun ook. Dat is toch niet zo moeilijk. Als u er wel problemen mee hebt. Dat is dan uw probleem..

Nieuwe week

Het is zondagavond, zit wel tevreden thuis in ons vakantiehuis op de bank. De wekker was al gezet, want vrijdag het reisbureau al laten weten waar de reis morgen heen gaat.

Tja als vakantieganger moet je toch nog werken voor je centen, het was een mooi weekend thuis, alleen wat doen al die mensen toch tegenwoordig. Lezen ze het nieuws niet meer. Horen ze geen nieuws op de radio, leven ze weer allemaal in een bubbel of onder een steen.

Het grootste nieuws was toch wel. Dat de groote vleesverwerker van Duitsland geen mensen meer mag inhuren. Zeg maar daag met je handje uitzendbureau. Veiligheid gaat voor alles. Maar zijn we niet bang meer , nee we doen weer van alles, dat in omringende landen alles weer op slot gaat.

Daar doen wij niks mee, want we hebben vakantie ja toch. Want in de vakantie gelden geen regels. Want wij moeten plezier hebben wij moeten genieten. Tja ik moet ook veel. Voornamelijk me aan de regels houden. Dat is zeker teveel gevraagd he..

Genieten kan op vele manieren. Echt waar, maar we zijn zo verwend , gelukkig ik niet, ik gaat vannacht weer de weg op als beroepstoerist, die genieten elke dag weer en hebben niet veel nodig om te genieten. Dat is wat ik ook gaat doen. Maar wel me aan de regels houden. Dat is toch het minste wat ik doen..

Hallo pannenkoeken

10 maart 2020 kwam ik voor het laatst bij me moeder. 21-07-20 ,4 maanden later kwam ik bij mijn moeder. Herkenning was er niet meer, heb haar 4 maanden niet kunnen zien. Mede mogelijk gemaakt door corona.

Omdat ze de regels aan hun laars lappen. Gewoon denken mij gebeurd niks. Het is nog veel simpeler uit te leggen kijk maar..

Nu zijn we dat we weer op het punt zijn gekomen. Dat er weer maatregelen komen. In de nieuwsbrief van het verzorgings tehuis is medegedeeld, als de corona aan zijn come back werkt. Dan zullen de deuren weer gesloten worden, het gevolg is dan dat ik weer niet bij mijn moeder langs mag. Ik zal dan boos zijn op vele mensen.

Het stuk uit de nieuwsbrief .

Verder geldt:
• Bezoek is alleen mogelijk als de locatie corona-vrij is. Bij een eventuele besmetting wordt de
locatie gesloten voor alle bezoek tot nadere uitwerking van ons contactonderzoek. Mocht dit
gebeuren brengen we alle eerste contactpersonen op de hoogte en nemen contact op met
bezoekers van bekende afspraken.
• We hopen met ruimere bezoekerstijden voldoende spreiding van bezoekers te krijgen. Indien
het te druk wordt binnen de locatie kunnen we dit heroverwegen.
We vragen iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid te nemen en zich te houden aan de
afspraken.
Alleen samen kunnen we onze locaties corona-vrij houden!
Wilt u, indien van toepassing, deze brief ook delen met overige familieleden of naasten?
Wij wensen u een prettig weekend en kijken ernaar uit om u weer te mogen ontmoeten!

Dus wees geen stoere jongen of meid. Denk aan je toekomst en aan alle niet jongeren. Let eens op wat uw jongeren aan het doen zijn. Geef zelf het voorbeeld..

Hij zocht en dacht..

Hij was al een tijd onderweg. Zijn rijbewijs haalde ie bij een pakje boter, ook wel in de volksmond gezegd. Rondje om de kerk en je kan zitten, dan kan je gewoon chauffeur zijn.

Tja er is laatste jaren niet heel veel veranderd, daar waar ik ooit zocht naar een adres wat niet op de kaart stond. Lopend met een kladje papier in mijn handen. Niet met mijn handen in het haar. Wat dat had ik toen ook al niet. Lopen ze in het heden met een tablet rond.

Zo ook vandaag. Geel hesje aan. Niet bepaald fris meer. Hoe lang geleden heeft die man een douche gezien, hoe lang is hij al onderweg. Hij liep hevig met zijn armen te zwaaien, soms kan je dat beter niet doen. Maar hij moest ergens zijn. Van afstand zwaaide hij naar mij..

Goedzak dat ik ben. Reed ik stapvoets naar hem toe. Zo onderhand kan ik de bedrijven wel daar. Collega wat is het probleem. De man keek mij verwilderd aan. Zijn tablet omhoog en keek naar het tablet en de deur van het pand. Tja weet het niet hoor. Maar de letters op de deur kwamen overeen met de tekst op zijn tablet.

Daar moet je zijn. Hij werd blijer keek me aan. Hij was dankbaar. Weet het niet hoor. Je rijd een eind ver van huis af. Mag aannemen dat je toch wel een beetje de taal kan kunnen. Ik begrijp dat je lang onderweg bent. Dat je gestuurd word, dat je wekenlang in een vrachtwagen leeft, maar enigzins de taal kennen is toch wel een pre.

Hoop dat die man geladen werd , bij dat bedrijf. Helaas kan ik die mannen daar ook. Daar maakt het niet uit. Waar je vandaan komt. Je bent toch wel een klootzak. Ach wat veranderd er nou in transport wereld echt helemaal niks.

Het enige verschil is met vroeger, toen liep ik met een papiertje en tegenwoordig tja een tablet.

Lieve moeder.

Het was 4 maanden geleden dat ik je voor het laatst zag, je zat toen al soms met een blik te kijken en vroeg u zich eigen af. Wie ben jij. Dat was 4 maanden geleden.

Nu 4 maanden later, zijn er versoepelingen en moet het makkelijker zijn om op bezoek te komen. Dat is waar. Dus vandaag 21-7-20 de dag nadat mijn vader jarig was en niet daar was omdat ie op zijn welverdiende vakantie is op een mooi eiland ergens aan de Waddenzee. Ging ik vandaag naar u toe.

Enigzins met een vreemd gevoel. Liep ik door de deur heen. Met een mondkapje op. Door de gangen heen en langzaam nader ik de huiskamer. Daarbinnen komen is ten strengste verboden, maar ja ik val toch wel op. Toen mijn moeder de huiskamer verliet. Zag ik haar weer voor het eerst.

Haar blik haar houding haar helemaal. De paniek. Zonder mondkapje probeer ik haar te bereiken. Niet het toverwoord de vrachtwagenchauffeur, nee dat zelfs niet. Keihard was het voor mij. Kan het niet anders zeggen.

In de vier maanden bent u achteruit gegaan. Wat had ik dan kunnen verwachten. Zolang u achter de deuren leeft. Gaat u achter uit, maar ik kreeg vandaag geen contact met u. Ik wou u ook niet over de toeren brengen. U greep naar uw hoofd. Echt deze grote zoon werd een klein mannetje die met een gebogen hoofd naar buiten liep. Net zoals vier maanden geleden..